13. Najszczęśliwszy człowiek na Ziemi

         Dzisiaj był pierwszy stycznia, niedziela. Właśnie wróciliśmy z przedpołudniowego spaceru. Wczorajszy wieczór minął nam spokojnie, przy szampanie i pysznej kolacji. Później oglądaliśmy film. Robiłem to pierwszy raz, odkąd straciłem wzrok i musiałem przyznać, że to całkiem ciekawe doświadczenie. Skupiałem się tylko na tym, co mówią bohaterowie oraz na całej reszcie przeróżnych odgłosów. O pozostałych szczegółach, takich jak wygląd, ubiór czy scenografia, opowiadał mi Sasuke, na ten czas stopując film. Uwielbiałem słuchać jego głębokiego głosu i każde słowo chłonąłem jak gąbka. Dokładnie o północy życzyliśmy sobie szczęśliwego Nowego Roku, a potem wylądowaliśmy w łóżku. I mimo że od czasu naszych pierwszych pieszczot nie posunęliśmy się dalej, było naprawdę cudownie. Już prawie całkowicie oswoiłem się z reakcjami własnego ciała, które były silniejsze niż przez wypadkiem, a także poznałem ciało Sasuke. Wiedziałem, gdzie go dotknąć i jak to zrobić, żeby sprawić mu rozkosz. On także zaznajomił się z moim ciałem.

         – Itachi zaraz powinien być – mruknąłem, siadając na kuchennym krześle.

         – Jestem ciekawy, co chciałby nam powiedzieć. – Sasuke postawił przede mną kubek gorącej herbaty z cytryną, po czym usiadł naprzeciwko mnie.

         – Raczej tobie. Wątpię, aby to również dotyczyło mnie. Co ci powiedział przez telefon?

         – Że ma dla mnie ważną informację…

         – No właśnie – przerwałem mu.

         – Czekaj. Powiedział też, że dla ciebie również ma ważną informację.

         – Hm – mruknąłem, grzejąc dłonie o kubek. Po chwili wstałem, obszedłem stół i usiadłem na kolanach Sasuke, palce dłoni splatając na jego karku. On objął mnie jedną ręką wokół pasa, a drugą położył na moim udzie. – Pójdziemy gdzieś wieczorem?

         – A gdzie chciałbyś iść?

         – Na lodowisko.

         – Na lodowisko? To na pewno bezpieczne?

         – Nie rób ze mnie kaleki – upomniałem go.

         – Nie robię z ciebie kaleki, słońce. – Westchnął cicho. – Ty z natury jesteś niezdarny i nawet widząc, mógłbyś sobie nogi połamać.

         – Ha, ha, ha, bardzo śmieszne. – Uszczypnąłem go lekko w ramię. – Idziemy czy nie? Naprawdę chcę tego spróbować. W liceum i na studiach dużo jeździłem na łyżwach, więc nie jestem w tym zielony.

         – W porządku, pójdziemy – zgodził się brunet, a ja uśmiechnąłem się szeroko. – Ja chodziłem na łyżwy z Itachim, kiedy byłem mały.

         – Będzie fajnie. – Pocałowałem go krótko. – Zobaczysz.

         – Powiem tak, jeżeli nasz wypad na lodowisko nie będzie miał swojego finału w szpitalu.

         – Draniu! – Zdzieliłem go lekko w tył głowy, a on się roześmiał. – Jeżeli tak dalej będziesz sobie ze mnie żartował, to już teraz wylądujesz w szpitalu.

         – Grozisz mi?

         – Nie, ostrzegam.

         Sasuke zapewne by mi odpowiedział, ale w tym momencie usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

         – To pewnie Itachi. Otworzę. – Wstałem z kolan Uchihy i poszedłem do drzwi.

         – Cześć, Naruto. – Tuż po ich otwarciu usłyszałem pogodny głos starszego brata mojego faceta.

         – Cześć, Itachi. Wejdź. – Przepuściłem mężczyznę w drzwiach, po czym je zamknąłem. Poczekałem, aż gość się rozbierze, po czym poprowadziłem go do kuchni. Itachi usiadł przy stole, przedtem witając się z Sasuke.

         – Czego się napijesz? Kawy, herbaty? – zapytałem.

         – Wody.

         – Się robi. – Z szafki wyjąłem szklankę, a z lodówki butelkę wody. Nalałem napoju do naczynia, po czym podałem je starszemu Ucisze. Zająłem swoje miejsce przy stole.

         – Co u was? Jak Sylwester? – zapytał Itachi, a ja się uśmiechnąłem. Nie przechodził od razu do sedna.

         – Dobrze, bardzo dobrze. Spędziliśmy go tylko we dwoje – odpowiedział Sasuke. – A jak twój Sylwester? Poznałeś wreszcie kogoś?

         – Byłem na balu, na który zaprosił mnie kolega z pracy. Dostał dwie wejściówki od znajomego, z którym zerwała dziewczyna, a on nikogo nie ma, tak samo jak ja. Było nawet w porządku, obtańczyłem kilka dziewczyn, ale żadna nie wzbudziła mojego zainteresowania na tyle, abym przegadał z nią więcej niż pięć minut. Około pierwszej zmyłem się do domu. Yahiko poszedł jeszcze wcześniej, jakoś przed północą. Powiedział, że źle się bawi i tyle go widziałem. – Westchnął brunet.

         – Czyli nie bawiłeś się za dobrze – stwierdził Sasuke.

         – No nie. Ale nie było też tak źle, przynajmniej nie siedziałem sam w domu.

         – Mogłeś przyjechać do nas – powiedziałem, po czym napiłem się herbaty. Prawie już wystygła, ale nie przeszkadzało mi to.

         – Serio? Na jedno by wyszło, bo po północy i tak byście mnie wyrzucili, chcąc zająć się sobą – stwierdził z rozbawieniem, a Sasuke prychnął pod nosem. Roześmiałem się.

         – Masz rację.

         – A ten Yahiko? Kto to w ogóle jest? – zapytał młodszy Uchiha, a ja uniosłem brwi. Po co o niego pyta?

         – Jak już mówiłem, kolega z pracy. Specjalizuje się w chirurgii i jest w moim wieku.

         – Przystojny? – dopytywał Sasuke, a ja coraz bardziej nie rozumiałem, o co mu chodzi.

         – A co, chcesz zmienić faceta? – Roześmiał się Itachi, a ja westchnąłem zrezygnowany.

         – Nie, po prostu pytam.

         – Twoje pytania nigdy nie są po prostu. Czy ja wiem, czy jest przystojny… Nie znam się na tym. Brzydki nie jest, a rude włosy dodają mu uroku. Tak mówią pielęgniarki, kiedy myślą, że nikt ich nie słyszy.

         – Mhm. A ma kogoś?

         Tym pytaniem Sasuke kompletnie mnie zaskoczył. Później go wypytam, po co mu ta wiedza.

         – Sasuke! – Itachi ponownie się roześmiał. – Jesteś pewien, że nie chcesz zmienić faceta?

         – Nie – odpowiedział spokojnie brunet. – Więc?

         – Nie ma, właśnie dlatego dał mi tę drugą wejściówkę na ten bal.

         – Aha, okej.

         – „Aha, okej”? I tyle? – zapytał starszy Uchiha.

         – No właśnie – mruknąłem.

         – Tak, tyle. No dobra, przez telefon mówiłeś, że masz dla nas jakieś informacje.

         – A tak. Nie wiem, od której zacząć. Ta pierwsza na pewno jest dobra, a ta druga… sam nie wiem.

         – Więc zacznij od tej drugiej, na dobrej zawsze lepiej kończyć – podsunąłem, jednocześnie zastanawiając się, która wiadomość dotyczyła mnie.

         – Masz rację. Dobra, okej. – Itachi odetchnął głęboko. – Przedwczoraj dostałem telefon. Dzwoniła matka naszego ojca, Sasuke.

         Po tych słowach przy stole zapadła głucha cisza. Czekałem na reakcję Sasuke i, o ile dobrze go znałem, spodziewałem się, że nie będzie ona pozytywna.

         – Czego chciała? – zapytał brunet. Wstałem, by usiąść obok niego i ścisnąć go za rękę. Odwzajemnił uścisk, a ja czułem, że jest cały zdenerwowany.

         – Spotkać się z nami. Nie mam pojęcia, jak to zrobiła, ale wie o nas dużo. Wie, gdzie pracujemy, gdzie mieszkamy, do jakich szkół chodziliśmy i gdzie studiowaliśmy. Wie nawet o tym, że spotykasz się z Naruto. Nie mówiła o tym zbyt dużo, ale wyczułem, że nie jest z tego powodu zadowolona. Powiedziała, że na spotkanie mamy przyjść sami, co tylko potwierdziło moje przeczucie.

         – Czego ona od nas chce? – warknął Sasuke.

         – Nie powiedziała mi. Rozmawiało mi się z nią bardzo sztywno, przecież to obca kobieta.

         – A jej mąż? Żyje? – zapytałem, chcąc dać mojemu facetowi chwilę na pozbieranie myśli.

         – Tak. Powiedziała, że będą oczekiwać telefonu ode mnie w sprawie tego spotkania. Odparłem, że zadzwonię, kiedy podejmiemy decyzję, Sasu. – Itachi westchnął głęboko. – Co o tym wszystkim myślisz?

         – Nie wiem – powiedział Sasuke, a w jego głosie usłyszałem zrezygnowanie i bezradność. Oparłem czoło o jego ramię, gładząc kciukiem wierzch jego dłoni. – Nie wiem – powtórzył brunet. Przy stole znów zapadła cisza, a ja po kilku minutach uniosłem głowę.

         – Ja bym się z nimi spotkał, dowiedział się, czego chcą. – Wyprostowałem się na krześle. – Nic was to nie kosztuje, może poza nerwami, ale przynajmniej raz na zawsze zamkniecie ten rozdział.

         – Masz rację – przyznał Sasuke, po czym pocałował mnie w czoło, a ja uśmiechnąłem się lekko. – I tak z miejsca nie lubię tej kobiety za to, że ma coś przeciwko naszemu związkowi, ale masz rację, warto spotkać się z tymi ludźmi i dowiedzieć się, czego od nas chcą. A ty, Itachi, jak uważasz?

         – Również uważam, że Naruto ma rację. Kiedy się z nimi spotkamy?

         – Jak najszybciej, chcę to mieć za sobą. Kiedy masz wolny dzień?

         – Pojutrze.

         – Okej, więc zadzwoń do tej kobiety i powiedz jej, że będziemy u nich pojutrze o… Gdzie oni właściwie mieszkają?

         – Tutaj, w Tokio, ale po przeciwnej stronie miasta.

         – Dobra, więc powiedz im, że będziemy u nich o czternastej. Wcześniej nie mogę, o dziesiątej mam spotkanie z klientem, muszę z nim dogadać kilka szczegółów co do projektu, pewnie zejdzie mi z dwie godziny. No a jeszcze musimy tam dotrzeć.

         – Okej, to umówmy się tak, że powiem im, że będziemy między czternastą a piętnastą. Jak skończysz spotkanie, to wyślesz mi adres sms-em i podjadę po ciebie.

         – W porządku. Ale właśnie… Naruto, masz spotkanie z Iruką.

         – Odwołam, zrozumie. – Machnąłem ręką.

         – Okej. – Sasuke pocałował mnie krótko w usta, a ja uśmiechnąłem się szeroko.

         – Miło, jak się na was patrzy. Człowiekowi robi się cieplej na sercu – stwierdził pogodnie Itachi.

         – Dzięki – odparł Sasuke. – Dobra, skoro jedną kwestię mamy już za sobą, to powiedz o drugiej.

         – A tak. Wiem o tym od dłuższego czasu, ale nie chciałem wcześniej o niczym mówić, bo wszystko było bardzo niepewne. W Ameryce, a konkretniej w USA, pewien chirurg opracował metodę rekonstrukcji nerwu wzrokowego. Wszystko jest jeszcze w fazie testów, ale wydaje się, że ta metoda jest skuteczna.

         Przez dłuższą chwilę siedziałem w bezruchu, trawiąc to, co przed chwilą usłyszałem.

         – Okej – powiedziałem w końcu. – Więc… – Nie miałem pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. – Więc jest szansa na to, że odzyskam wzrok?

         – Tak – odparł krótko Itachi.

         – To wspaniale – szepnął Sasuke. – Prawda, Naruto? Naruto? – zapytał, zaniepokojony pewnie tym, że się nie uśmiechałem.

         – Nie wiem. – Wzruszyłem ramionami. – Jasne, że chcę odzyskać wzrok, ale taka operacja na pewno będzie kosztowna. O ile w ogóle będzie.

         – Postaram się o to, aby NUZ* ci to zrefundował. Bo już przestałeś korzystać z UZP**, prawda? – zapytał Itachi, a ja oniemiałem.

         – Tak, przestałem, ale… Naprawdę byłbyś w stanie to dla mnie zrobić?

         – Pewnie. To znaczy, niczego ci nie obiecuję, nie wiadomo jeszcze, kiedy ta metoda do nas dotrze i czy w ogóle dotrze… – Starszy Uchiha odetchnął głęboko. – Nie chcę ci dawać niepotrzebnej nadziei, Naruto, ale według mnie w ciągu tego roku rekonstrukcja nerwu wzrokowego powinna być już wprowadzona jako forma leczenia ślepoty. Co do refundacji, mam kilka znajomości, mogę je uruchomić i pozałatwiać kilka spraw. Będę się dowiadywał i jak tylko będę czegoś pewny na sto procent, to dam ci znać, w porządku?

         – Jasne, jasne, że w porządku. – Skinąłem głową. – Trochę trudno mi w to uwierzyć. Dziękuję. – Ponownie skinąłem głową, a po głębokim westchnięciu, kiedy jako tako się uspokoiłem, wreszcie się uśmiechnąłem.

         – Nie ma za co. Jestem lekarzem, to moja praca. Nie jesteś moim jedynym pacjentem, którego poinformuję o tej metodzie. Jednak, co do innych, zrobię to dopiero później. Tobie chciałem powiedzieć już teraz. To dlatego, że jesteś facetem mojego brata, więc jemu dziękuj.

         Roześmiałem się pogodnie, a Sasuke westchnął cicho, jednak wiedziałem, że jest to bardziej na pokaz. Tak naprawdę pewnie też się bardzo cieszył.

         – No ale dla swoich pozostałych pacjentów nie będziesz starał się załatwić zrefundowania operacji, prawda? – zapytał młodszy Uchiha.

         – Niestety nie. Nie jestem cudotwórcą, poza tym, gdybym starał się o kilka takich refundacji, to w efekcie nie uzyskałbym nic. Pomyśleliby, że jestem naiwny i odesłaliby mnie z kwitkiem.

         – Dziękuję, Itachi. – Uśmiechnąłem się pogodnie.

         – Już mówiłem, nie dziękuj mnie, tylko Sasuke.

         – Podziękuje mi później – powiedział Sasuke, palcami pieszcząc moje przedramię.

         – Nie chcę wiedzieć jak. – Starszy Uchiha parsknął śmiechem. – Okej, będę się zbierał, mam jeszcze kilka spraw do załatwienia. Sam odprowadzę się do drzwi. Trzymajcie się, cześć.

         – Cześć – odparliśmy zgodnie.

         Na poobiednim spacerze nie mogłem skupić się na rozmowie z Sasuke ani tym bardziej na Mizu, więc milczałem. Te dwie informacje od Itachi’ego wyprowadziły mnie z równowagi. Co prawda, każda na inny sposób, ale jednak. Co do tej pierwszej, martwiłem się tym, jak Sasuke zniesie spotkanie z tymi ludźmi. Nie miałem pojęcia, czego chcą, ale nie byłem głupi i podejrzewałem, że nie było to nic pozytywnego. Z drugiej strony wiedziałem, że nieważne, co by to było, będę wspierał mojego drania z całych sił. Od zawsze uważałem, że związek polega między innymi na wzajemnym wsparciu. Świadomość, że w swoim partnerze ma się oparcie, była niezwykle budująca i podnosząca na duchu. No, ale co do tej drugiej sprawy, o której mówił Itachi… O tym postanowiłem na razie nie myśleć. To wszystko na tę chwilę było bardzo odległe i niepewne, a ja nigdy nie roztrząsałem się nad sprawami, które nie były pewne na sto procent. W tym wypadku uważałem, że niepotrzebnie, abym robił sobie nadzieję, bo późniejsze zderzenie z rzeczywistością mogłoby być bardzo bolesne. Oczywiście, że chciałem odzyskać wzrok, ponownie patrzeć na świat, na jego kolory, na ludzi i ich zachowanie. Chciałem spojrzeć Sasuke w oczy i odczytać z nich te wszystkie emocje i uczucia, których doświadczałem w jego gestach i słowach. Chciałem obserwować jego twarz wtedy, kiedy był wesoły i uśmiechnięty, ale również wtedy, kiedy był zdenerwowany lub czymś się niepokoił.

         – O czym myślisz? – zapytał brunet, a ja uśmiechnąłem się lekko.

         – O tobie. O tym, że gdybym widział, gdyby ta operacja jednak doszła do skutku… Że wspaniale byłoby móc spojrzeć ci w oczy i na ciebie patrzeć – wyszeptałem, mocniej ściskając jego dłoń.

         – Ja także bym tego chciał. – Sasuke zatrzymał się, więc ja również to uczyniłem. Poczułem czuły pocałunek w skroń. – Wierzę, że to się uda i że już za rok będziemy szli dokładnie tą samą ścieżką w parku z Mizu na smyczy, trzymając się za ręce, a ty będziesz podziwiał widoki.

         – Nie. – Pokręciłem głową, uśmiechając się lekko. – Będę patrzył na ciebie. – Pocałowałem go. – Tylko na ciebie.

         – Ja patrzę na ciebie codziennie i coraz mocniej cię kocham.

         Wtuliłem się w niego mocno. Wzruszenie odebrało mi mowę. Czułem mocne bicie własnego serca i ciepło ciała Sasuke, pomimo wszechobecnego mrozu.

         – Ja też kocham cię każdego dnia mocniej – odparłem po dłuższej chwili. – Będąc z tobą mam wrażenie, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.

         – To jest nas dwóch, bo ja czuję dokładnie tak samo. – Sasuke zaśmiał się krótko, a mi udzielił się jego nastrój, bo po chwili również to zrobiłem.

         Nigdy więcej żadnych łyżew! Nigdy więcej! Siniaków miałem chyba ze sto, a tyłek tak sobie obiłem, że przez najbliższy tydzień będę potrzebował super miękkiej poduszki do siedzenia. O ile w ogóle usiądę. W dodatku Sasuke, ten drań skończony, cały czas się ze mnie śmiał! Śmiał! Zamiast mnie pocieszać, zaproponować masaż… On bezczelnie się śmiał! I wcale nieważne jest, że żaden masaż nie wchodził w grę, za bardzo byłem na to obolały.

         – Sasuke, dupku! – warknąłem poirytowany, kiedy usłyszałem kolejne, źle zamaskowane kaszlem, parsknięcie śmiechem.

         – Słucham cię, kochanie? – zapytał rozedrganym z rozbawienia głosem.

         – Nie śmiej się ze mnie! I zrób mi herbaty! Nienawidzę łyżew… – ostatnie słowa skierowałem do samego siebie.

         – Mówiłeś coś?

         – Żebyś zrobił mi herbaty!

         – Okej, okej.

         Sasuke poszedł do kuchni, a ja ostrożnie położyłem się na kanapie. Przez chwilę szukałem najwygodniejszej pozycji, a kiedy takiej nie znalazłem, sapnąłem ze złością i wstałem. Ugh! Ciekawe, jak ja będę spał.

         – Herbata. – Usłyszałem głęboki głos drania.

         – Dzięki – mruknąłem posępnie. – Możesz już iść, nie potrzebuję kolejnej dawki śmiechu.

         – Przepraszam. – Poczułem, jak Sasuke ostrożnie mnie przytula. – Już nie będę, okej? – Pocałował mnie w skroń, a ja westchnąłem głęboko. Nie umiałem się na niego długo gniewać. Poza tym, musiałem przyznać sam przed sobą, ten mój gniew był po części udawany. Sam miałem ochotę się z siebie śmiać, byłem kompletnym łamagą. Kiedy dzisiaj po raz pierwszy stanąłem w łyżwach na lodzie, poczułem się naprawdę dziwnie i bardzo niepewnie. To było takie dzikie uczucie, trudne do opisania. Co prawda, brunet pomagał mi jak tylko mógł i cały czas mnie asekurował, ale z moją wrodzoną ofermowatością nie było mowy o tym, żebym co chwila nie zaliczał jakichś upadków.

         – Okej. – Wtuliłem się w niego, nie zważając na dość dotkliwy ból żeber. A przynajmniej starając się nie zważać. Odsunąłem się od niego z grymasem bólu na twarzy. Wtedy właśnie przypomniałem sobie, o co chciałem zapytać wcześniej.

         – Chodź do sypialni, nasmaruję cię maścią przeciwbólową i spróbujesz zasnąć. Kąpiel sobie dzisiaj daruj.

         – Dobra, ale chciałbym z tobą o czymś porozmawiać. – Ruszyłem w stronę sypialni, a Sasuke poszedł za mną. Zamknął za nami drzwi, a ja zacząłem się rozbierać, rzucając ubrania na podłogę. Jutro je posprzątam. Ostrożnie położyłem się na łóżku w samych bokserkach. Maść przeciwbólowa leżała w pierwszej szufladzie szafki nocnej. Nigdy się z ową szafką nie polubiłem, a maść przyniosłem do sypialni po tym, kiedy po raz piąty chyba uderzyłem nogą o ten głupi mebel.

         – Więc o czym chcesz porozmawiać? – zapytał brunet, a ja poczułem, jak siada na łóżku blisko mnie. Po chwili zaczął ostrożnie smarować wszystkie bolące mnie miejsca.

         – O Itachim. Dzisiaj wypytywałeś go o tego Yahiko czy jak mu tam. Jestem ciekawy dlaczego.

         – A, o to ci chodzi. No cóż, podejrzewam, że mój brat jest gejem – powiedział po prostu, a ja na chwilę zaniemówiłem.

         – Jak to? – zapytałem po dłuższej chwili.

         – Normalnie. Co prawda, nigdy nie miał żadnego faceta, miał za to dużo dziewczyn, ale żaden jego związek nie trwał dłużej niż kilka tygodni. Najdłuższy trwał pół roku. To Itachi zawsze zrywał, a mi mówił, że to nie było to, że czegoś mu brakowało. Poza tym na studiach zdarzyło mu się wylądować w łóżku z kolegą z roku. Raz, ale jednak. Nie przespali się ze sobą, ale… powiedzmy, że rączki poszły w ruch. – Pocałował mnie tuż nad linią bokserek, a ja zachichotałem. Tylko po to, żeby po chwili stęknąć z bólu. Głupie żebra. – Mój brat wyrzucił tamten incydent z pamięci. Usilnie szuka kobiety na całe życie, ale moim zdaniem jej nie znajdzie, bo przecież właśnie nie kobiety szuka. A co do Yahiko, cóż… Wiem od znajomego, że…

         – To ty masz jakichś znajomych? – przerwałem mu, udając zaskoczonego. Sasuke w odpowiedzi uszczypnął mnie w udo. – Ała! Nie bije się poszkodowanego!

         – Wcale cię nie biję, młotku. – Tym razem pocałował mnie w brzuch tuż pod pępkiem. – I tak, mam znajomych. Co prawda, nie rozmawiam z nimi często, właściwie prawie w ogóle, ale mówiłem ci kiedyś, że czasami zdarza mi się wymieniać wiadomości z niektórymi z moich byłych klientów. I jednym z tych klientów jest były facet Yahiko. Miałem im zaprojektować mały dom, ale w międzyczasie zerwali i projekt nie doszedł do skutku. Skojarzyłem go z kolegą Itachi’ego z pracy właśnie dlatego, że ten mój znajomy trochę mi o nim opowiadał, pokazał zdjęcie. W zasadzie można powiedzieć, że prosił mnie o radę. Odniosłem wrażenie, że był lekko zdesperowany i nie miał się do kogo zwrócić. Ale mniejsza. Jakiś czas później, kiedy odwiedziłem brata w pracy, spotkałem tego Yahiko, akurat rozmawiali o jakimś pacjencie.

         – I co, myślisz, że Yahiko chce Itachi’ego? W sensie, jako swojego faceta? – zapytałem, z przyjemnością czując, jak maść zaczyna działać.

         – Nie wiem, tak sądzę. Zaprosił go na ten bal. Co prawda, zrobił to jako kumpel, ale liczy się fakt. No i Itachi wspominał mi kilka razy, że był z nim na piwie.

         – Teraz już rozumiem, dlaczego go tak wypytywałeś. – Ziewnąłem szeroko.

         – Idziemy spać. – Stwierdził Sasuke. Na chwilę zszedł z łóżka, a po chwili usłyszałem szelest ubrań, więc pewnie się rozbierał.

         – Nie idziesz się myć? – zapytałem, ostrożnie układając się na prawym boku. Maść działała.

         – Nie, rano razem weźmiemy prysznic. – Brunet położył się za mną, a następnie przykrył nas kołdrą. Objął mnie jedną ręką w pasie. – Dobranoc, młotku.

         – Dobranoc, draniu.

______________________________

*NUZ - Narodowe Ubezpieczenie Społeczne

**UZP - Ubezpieczenie Zdrowotne Pracowników

Wybaczcie, dziewczyny, że dzisiaj moje odpowiedzi na Wasze komentarze będą takie nijakie, ale ten tydzień na uczelni kompletnie wyprał mnie psychicznie i mam wrażenie, że już nie dam rady o niczym więcej myśleć. Rozdział pisałam po nocach.

Lu - ha, też uważam, że rumieniec Sasu był cudny :). Aj tam, pora na amory zawsze dobra. Z seksem to jeszcze trochę poczekają, ale w sumie kto im zabroni. Owszem, za znalezienie miłości zapłacił wysoką cenę, ale teraz pojawił się cień szansy na odzyskanie wzroku :).

Alys - hah, cieszę się, że się stęskniłaś :). Wybacz taki poślizg z rozdziałami, ale przez niektóre osoby na uczelni mam ochotę walić głową w mur. Ciągle nie dowierzam, że takie tępaki, z którymi ja muszę robić projekt, chodzą po tej planecie. Już nie wiem, czy mam się śmiać czy płakać. Hahaha, ja też słyszałam ten głos w głowie Sasa XD. W to nie wątpię, że przyjemne :P.