9. Kolacja

         Po wczorajszych wieczornych wydarzeniach w nocy nie mogłem zasnąć. Z Sasuke wczoraj dużo nie rozmawialiśmy. Przez kilka minut się całowaliśmy, a później brunet pocałował mnie w czoło i powiedział, że przyjdzie rano. Przed chwilą wybiła ósma, a ja wstałem godzinę temu, zdążyłem wziąć prysznic, nakarmić Mizu i trochę się z nią pobawić, a nawet uszykowałem kilka kanapek, z czego część zjadłem, drugą część zostawiając Sasuke. Kawę też sobie zaparzyłem. Obecnie siedziałem na kanapie, głaszcząc Mizu po głowie i co jakiś czas tarmosząc ją za uszami. Byłem szczęśliwy nie tylko z powodu wczorajszych wydarzeń, ale także z tego, że dzisiaj sprawnie sobie ze wszystkim poradziłem. W łazience od dawna radziłem sobie dobrze, ale dzisiaj tak samo dobrze wszystko wyszło mi w kuchni.

         – Widzisz, Mizu? Jednak nie jestem taką ofermą, za jaką się miałem – powiedziałem do suni, uśmiechając się szeroko, a ta w odpowiedzi szczeknęła, po czym polizała mnie po policzku. Roześmiałem się. W tle leciała składanka moich ulubionych utworów, które dawno temu sobie zgrałem od tak, dla zwykłej wygody. Jak miałem ochotę posłuchać konkretnej piosenki, to nie musiałem zmieniać płyty. Akurat przed chwilą zaczął lecieć jeden z moich ulubionych kawałków. Po cichu zacząłem śpiewać refren.

Take me high and I'll sing oh 
You make everything okay, okay, okay 
(okay, okay, okay)
We are one in the same oh
You take all of the pain away, away, away
(away, away, away)
Save me if I become my demons*

         Całą piosenkę znałem na pamięć, jak i wszystkie utwory z tej płyty, ale moją uwagę od dalszego śpiewania odwrócił odgłos otwieranych drzwi.

         – Cześć. – Uśmiechnąłem się szeroko, zwracając twarz w stronę Sasuke.

         – Cześć. – Brunet podszedł do mnie, a po chwili poczułem na ustach delikatny pocałunek. Odwzajemniłem pieszczotę, przymykając oczy. Po kilku sekundach Sasuke przerwał pieszczotę i przywitał się z Mizu. – Dobra, to ja zrobię śniadanie, a potem trzeba zabrać tę młodą damę na spacer.

         – My już jedliśmy. Zostawiłem ci kilka kanapek, tylko kawę musisz sobie zrobić. Ja ci nie zrobiłem, bo by ostygła, a ty nie lubisz zimnej.

         Sasuke przez chwilę milczał, jednak czułem, że się nade mną pochyla.

         – Co robisz? – zapytałem zdezorientowany.

         – Sprawdzam, czy nie przeciąłeś sobie palca. Ale widzę, że nie. Dobra. – Lekki podmuch powietrza świadczył o tym, że brunet szybko się wyprostował. – To zjem i potem idziemy na spacer. – Przesunął jeszcze dłonią po moich włosach, po czym poszedł do kuchni. Przez chwilę siedziałem na kanapie, wciąż zdezorientowany, po czym wstałem i również poszedłem do kuchni, a Mizu podreptała za mną. Miło mi było, że Sasu tak się o mnie troszczył.

         Na spacerze rozmawialiśmy z Sasuke o psach dla osób niewidomych.

         – No ale nie uważasz, że taki pies ma trochę przekichane? Fakt, dostaje miłość i uwagę, ale na przykład jak potrzebuje gdzieś się wybiegać? No bo psy tego potrzebują. Inne mniej, drugie bardziej, ale jednak. Ja mam ciebie i mogę pozwolić Mizu na to, żeby pobiegała po parku i się wyszalała, ale jak taki ślepy mieszka sam i sam musi wychodzić z psem na spacer?

         – Młotku, jaki ty jesteś niedomyślny. – Sasuke westchnął ciężko, a ja mu zawtórowałem. Cieszyłem się, że po wczorajszych wydarzeniach nie stracił nic ze swojej uszczypliwości. W takim Sasuke się zakochałem i nie chciałbym, żeby się nagle zmienił. – Moim zdaniem jak niewidomy wychodzi sam ze swoim psem na spacer, to też daje mu się wybiegać. Przecież zwierzak nigdzie mu nie zwieje.

         – No niby masz rację i pewnie wielu tak robi, ale zawsze pozostaje ten strach, nie? Psu coś się może stać albo ktoś mu może coś zrobić.

         – Wiem. Ale psy to mądre stworzenia. Jesteś weterynarzem, powinieneś wiedzieć takie rzeczy – wytknął mi, a ja aż przystanąłem.

         – Przecież wiem! – zaperzyłem się, a Sasuke zaśmiał się pod nosem.

         – Kiedy się złościsz, to…

         – Jak mi powiesz, że jestem słodki, to cię kopnę – zagroziłem, na co Sasuke roześmiał się jeszcze głośniej. Tak naprawdę nie byłem na niego zły i mi również chciało się śmiać, ale nie zamierzałem dawać mu tej satysfakcji.

         – Chciałem powiedzieć, że jesteś zabawny – powiedział spokojnie, a ja przewróciłem oczami. Mogłem się tego spodziewać. – A teraz skończmy już temat psów przewodników. Ciesz się tym, że twoja Mizu może bez przeszkód poszaleć. – Pocałował mnie w policzek, a ja uśmiechnąłem się pod nosem. – Nie jest ci zimno?

         – Nie. – Pokręciłem głową. – A tobie?

         – Też nie. Na kolację zabieram cię do restauracji. – Sasuke chwycił mnie za dłoń, po czym lekko ją ścisnął, a ja odwzajemniłem gest. Cieszyłem się, że w miejscach publicznych nie miał problemu z podobnymi gestami.

         – Do restauracji? Po co? – zapytałem zaskoczony.

         – Ty naprawdę jesteś taki niedomyślny czy tylko udajesz, żeby mnie wkurzyć? – zapytał, pociągając mnie za rękę, dzięki czemu przyciągnął mnie do swojego boku. Uśmiechnąłem się szeroko.

         – Akurat teraz nie udaję, ale to kusząca propozycja, więc sobie zapamiętam.

         – Nudzić to ja się z tobą nie będę – stwierdził brunet.

         – No nie – przyznałem mu rację. – Ja z tobą też nie.

         Milczeliśmy przez chwilę, aż w końcu nie wytrzymałem.

         – Więc? Po co zabierasz mnie do restauracji?

         Sasuke westchnął ciężko.

         – Na randkę, młocie.

         Przez cały dzień miałem dobry humor i co chwilę przyłapywałem się na tym, że uśmiecham się głupawo pod nosem, co Sasuke nie raz i nie dwa mi wytknął tym swoim złośliwo-drwiącym tonem. Nie obrażałem się na niego za to, bo i po co? Wcześniej tego nie robiłem, więc teraz tym bardziej nie miałem takiego zamiaru, zwłaszcza że Uchiha po prostu taki był. W zamian wolałem mu odpowiedzieć coś równie uszczypliwego.

         – Masz jakiś garnitur, młocie? – zapytał brunet tuż po tym, jak skończył pracować nad jednym z projektów.

         – Mam. Ale po co mi garnitur, draniu? – Przesunąłem dłonią po grzbiecie Mizu.

         – Bo idziemy do restauracji – powiedział Sasuke takim tonem, jakby to było oczywiste, że restauracja równa się garnitur.

         – No i? Nie wystarczy, że ubiorę koszulę i jeansy?

         Sasuke westchnął zrezygnowany i byłem niemalże pewien, że pokręcił głową.

         – Nie. To jedna z najlepszych restauracji w mieście, na rezerwację trzeba czekać średnio dwa miesiące. Takie miejsca wymagają odpowiedniego ubioru. – Sasuke podszedł do mnie, po czym chwycił mnie za dłoń i pociągnął w górę. Mizu zsunęła łeb z moich kolan, a ja wstałem. – Chodź do sypialni.

         – Chcesz się ze mną kochać? – zażartowałem, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Sasuke zatrzymał się, przez co prawie na niego wpadłem. – Sasuke, przepraszam, ja… nie wiem, co mnie…

         – Chcę się z tobą kochać – uciął moje tłumaczenie spokojnym głosem. – Ale jeszcze nie teraz. Chodź. – Ponownie ruszył do sypialni, a ja za nim. Kiedy znaleźliśmy się w środku, Sasuke puścił moją dłoń. Usłyszałem charakterystyczny odgłos, więc domyśliłem się, że brunet otworzył szafę. – Okej, garnitur mam – oznajmił po chwili. – Teraz mi powiedz, gdzie masz żelazko i deskę do prasowania.

         – Też w szafie – odparłem cicho.

         Przez chwilę panowała cisza, aż w końcu Sasuke podszedł do mnie.

         – Co się stało? – zapytał, po czym przesunął dłonią po moich włosach.

         – To, co powiedziałem. Nie chciałem, ale czasami mam niewyparzony język…

         – Nie czasami, tylko zawsze – Sasuke mi przerwał, a w jego głosie pobrzmiewało rozbawienie. – Nie rozumiem, czym tak się przejmujesz. Nie uraziłeś mnie, jeśli o to ci chodzi.

         – Nie? – Odetchnąłem z ulgą.                                                                        

         – Nie. – Sasuke mnie pocałował, a ja odwzajemniłem pieszczotę. Nie miałem pojęcia, gdzie Uchiha nauczył się tak dobrze całować, ale robił to fantastycznie. Westchnąłem z ukontentowaniem, kiedy wsunął język do moich ust. Całowaliśmy się tak dłuższą chwilę, aż w końcu Sasuke odsunął się ode mnie. – Idź weź prysznic, a ja ci wyprasuję garnitur. Potem muszę skoczyć do siebie, też się odświeżyć i sobie wyprasować garnitur. Będę po ciebie o siódmej, więc mamy jeszcze godzinę. Na ósmą mamy zamówiony stolik.

         – A właśnie. – Przypomniałem sobie, o co miałem go zapytać, zanim rzuciłem tę uwagę o kochaniu się. – Skoro na rezerwację czeka się średnio dwa miesiące, to jak ci się udało zamówić stolik na tak szybko? Bo rezerwowałeś go wczoraj, tak?

         – Tak – potwierdził brunet. – Znam dobrze właściciela restauracji. To ja robiłem projekt całego budynku. – Sasuke pocałował mnie krótko w usta. – A teraz leć pod ten prysznic, bo nie zdążymy. – Odwrócił mnie tyłem do siebie, po czym klepnął w pośladek. Podskoczyłem zaskoczony, a on roześmiał się głośno.

         W drodze do restauracji bardzo się denerwowałem i miałem nadzieję, że nie było tego po mnie widać. Cholera, przecież to nie jest moja pierwsza w życiu randka! Czym tak się denerwuję?

         – Jesteśmy. – Sasuke zgasił silnik, a ja odpiąłem pasy. Wysiedliśmy z samochodu, po czym Uchiha podszedł do mnie, a ja chwyciłem go nad łokciem. – Wszystko w porządku? – zapytał, a ja uśmiechnąłem się szeroko.

         – W jak najlepszym. Chodźmy – ponagliłem go. Za nic w świecie mu się nie przyznam, że zżerają mnie nerwy. Po chwili znaleźliśmy się w restauracji, o czym świadczył gwar cicho prowadzonych rozmów, a także spokojna muzyka.

         – Dzień dobry. Mamy rezerwację na dwudziestą na nazwisko Uchiha. – Usłyszałem głos Sasuke.

         – Oczywiście. Proszę za mną – powiedział jakiś mężczyzna, zapewne pracownik restauracji. Sasuke ruszył przed siebie, a ja poszedłem za nim, wciąż trzymając go nad łokciem. – Oto państwa stolik. Za chwileczkę podejdzie kelner, a tymczasem proszę wybrać coś z menu.

         – Dziękuję – odparł Sasuke, a ja milczałem. Znowu miałem wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią. Trochę mnie to zaskoczyło, bo na spacerach ani na zakupach już nie miałem z tym problemu. – Usiądź. – Uchiha mi pomógł, po czym pewnie sam zajął miejsce naprzeciw mnie. – Na pewno wszystko w porządku, Naruto? Wyglądasz na zdenerwowanego.

         – Wszystko jest okej, naprawdę. To co mają w menu? – Zaśmiałem się trochę nerwowo i odetchnąłem z ulgą, kiedy Sasuke tego nie skomentował, w zamian zaczynając czytać pozycje z karty dań. Po chwili Uchiha wybrał łososia z grilla w sosie holenderskim z grillowanymi warzywami, a ja stwierdziłem, że chcę to samo. Do tego wzięliśmy wodę zamiast wina. Sasuke prowadził, a ja nie chciałem sam pić. Poza tym, wina zawsze mogliśmy napić się razem u mnie w mieszkaniu. Albo u niego. Właśnie, ja nigdy u niego nie byłem. Kiedy tak sobie rozmyślałem, do naszego stolika podszedł kelner. Brunet złożył zamówienie, a potem między nami zapadło milczenie. Niby byłem do tego przyzwyczajony, często milczeliśmy, po prostu ze sobą przebywając, więc skąd to zdenerwowanie?

         – Młotku, uspokój się – powiedział Sasuke w pewnym momencie.

         – Przecież jestem spokojny, draniu.

         – Właśnie widzę. Jakoś nie chce… – Uchiha urwał, a ja dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że kelner przyniósł nam wodę, którą rozlał do kieliszków. Kiedy odszedł, co wywnioskowałem po charakterystycznym stukocie eleganckich butów, po chwili poszukiwań chwyciłem w dłoń kieliszek z wodą, po czym się napiłem. Odstawiłem go na miejsce. Sasuke odchrząknął. – Więc, co to ja mówiłem… A tak. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że jesteś spokojny. Jesteś spięty. Znam cię już na tyle dobrze, żeby to zauważyć.

         Westchnąłem cicho. Nic się przed nim nie ukryje.

         – No jestem spięty. Nie mam pojęcia, dlaczego. – Wzruszyłem ramionami. – Przecież dobrze się już znamy, a to nie jest moja pierwsza w życiu randka. Cholera, Sasuke, ja powinienem być wyluzowany i rozgadany jak zawsze.

         Sasuke milczał przez dłuższą chwilę, a ja miałem wrażenie, że serce mi zaraz wyskoczy z piersi.

         – Masz rację, powinieneś być rozgadany jak zawsze. Rozluźnij się. Jesteśmy na randce i zapewniam cię, że nikt się na ciebie nie gapi.

         Uchiha zaskoczył mnie tymi słowami, więc tym razem to ja milczałem przez chwilę.

         – Skąd wiesz, że…

         – Bo cię znam. Wiem, co cię denerwuje i wiem, jak bardzo nie lubisz, kiedy ktoś się na ciebie gapi tylko dlatego, że jesteś niewidomy. Nikt tego nie robi, młotku. Wszyscy są zajęci własną rozmową. Więc się rozluźnij, okej?

         – Okej. – Skinąłem głową.

         Po skończonej kolacji zamówiliśmy jeszcze deser, czyli szarlotkę na ciepło z lodami waniliowymi. Jedzenie tu mieli pierwsza klasa, a randka podobała mi się tym bardziej, że w pewnym momencie faktycznie się rozluźniłem, zapominając o ludziach wokół i skupiając się tylko na Sasuke. Przyjemnie nam się rozmawiało, a jeszcze zanim Uchiha po mnie przyszedł bałem się, że nie będziemy mieli o czym gadać. Cieszyłem się, że moje obawy się nie sprawdziły. Po kolacji wróciliśmy do domu, a brunet odprowadził mnie do mieszkania, po czym powiedział, że jak zwykle przyjdzie z samego rana. Na pożegnanie mocno mnie pocałował i w tym pocałunku tak się zatraciliśmy, że gdyby nie głośne szczekanie Mizu, pewnie byśmy się tak całowali do jutra. Zasnąłem z szerokim uśmiechem na ustach.

         Kolejny poranek wyglądał tak samo jak poprzednie, od kiedy Sasuke zaczął do mnie przychodzić, z tą różnicą, że po wczorajszej kolacji było jakoś tak… milej. I przyjemniej, a szczególnie przyjemne były pocałunki.

         – Od dawna miałem ochotę cię pocałować – oznajmił Sasuke tuż po skończonym śniadaniu. Siedzieliśmy, jak zwykle, naprzeciw siebie przy kuchennym stole.

         – Co? – zapytałem głupio.

         – Mówię, że od dawna miałem ochotę cię pocałować. Ale do tej pory pewnie bym tego nie zrobił, gdybyś nie poprosił mnie o zostanie twoim obiektem doświadczalnym. – Jak zawsze mówił spokojnie, a moje brwi z każdym jego słowem unosiły się coraz wyżej.

         – Obiektem doświadczalnym?

         – No tak, do poznawania wyglądu za pomocą dotyku.

         – Aha – mruknąłem, a potem zmarszczyłem brwi, bo pewne słowa w jego wypowiedzi szczególnie zwróciły moją uwagę. – A dlaczego do tej pory byś mnie nie pocałował?

         – Bo się bałem. No ale sam dałeś mi do zrozumienia, że też tego chcesz, kiedy tak długo macałeś moje usta.

         Roześmiałem się głośno. Drań miał rację, chciałem pocałunku i podświadomie najdłużej badałem kształt i strukturę jego warg.

         – Dlaczego się bałeś? – zapytałem, kiedy już się uspokoiłem.

         – Może nie dlaczego, ale czego. Że mnie odtrącisz. Sam przecież przyznasz, że raczej byłeś na nie w stosunku do nowego związku.

         – I ciągle jestem na nie. – Westchnąłem cicho. – Ale ty jesteś wyjątkiem. – Uśmiechnąłem się szeroko. – No i… my jesteśmy razem, nie? Bo tak właściwie to mnie o to nie zapytałeś.

         – O co?

         – O to, czy chcę być twoim chłopakiem.

         – A nie chcesz?

         – Jasne, że chcę.

         – No to w czym problem?

         – W tym, że… A właściwie to nieważne. – Uśmiechnąłem się lekko. – Ale jesteśmy razem, tak?

         – A jak myślisz?

         – Że tak.

         – No to chociaż raz dobrze myślisz. – Sasuke wstał od stołu, po czym podszedł do mnie i chwycił mnie za dłoń. Wstałem z krzesełka, a on objął mnie w pasie.

         – Jesteś draniem, wiesz? – Lekko zacisnąłem palce na jego ramionach.

         – Wolę być draniem niż młotkiem. – Brunet cmoknął mnie w szyję, a ja uśmiechnąłem się rozbawiony. O tak, nudzić to my się ze sobą nie będziemy.

______________________________

* Starset - My Demons

Zdaję sobie sprawę z tego, jaką rolę pełnią psy dla niewidomych, ale.. to tylko opowiadanie, no nie? Według mnie opowiadania są po to, aby chociaż na chwilę oderwać się od codzienności. 

Tak poza tym, nie jestem zadowolona z tego rozdziału.

Karolina Weinerowska - witam Cię serdecznie na moim blogu :). Cieszę się bardzo, że moje opowiadania Ci się spodobały i mam nadzieję, że kolejne będą podobać się tak samo :).

Lu - aj tam, Sasuke dał.. gdyby nie ja, to by nie dał :P. A co, Sasu to twardy zawodnik i dla niego nie ma rzeczy niemożliwych. Naruciak ma teraz duuuużo szczęścia :D. Serce Sasuke ma bardzo gorące, a przerwy nie chcę robić, bo nie. Fajnie mi się pisze to opowiadanie :).

Alys - piosenkę osobiście uwielbiam właśnie za słowa. Fajnie, że udało mi się stworzyć nastrój tak bardzo oddziałujący na czytelnika :). No tak, masz rację, cud wcale nie musi być wielki :). A ja jestem osobą, która i psy i koty lubi tak samo bardzo. Ty wiesz, że ja najpierw zamiast "sensualna" przeczytałam "seksowna"? Ale mi ta scena pocałunku też się bardzo podobała. Nieskromnie przyznam, że mi się udała :D. No cóż, dbać muszę, bo pisanie o niewidomym do czegoś zobowiązuje. Pal licho, gdybym pisała w osobie trzeciej, no ale piszę w osobie pierwszej. Pochwałę przyjmuję z szerokim uśmiechem :D. 

O, i tego słowa mi brakowało! Rozmemłana ciapa - te dwa wyrazy idealnie opisują Castiela. Jestem na bieżąco :P.

O właśnie, dzięki tym Twoim życzeniom przypomniało mi się, że mam anime do nadrobienia. Ale nie martw się, pisać i tak będę :D.

Psyche - dziękuję! :* Bardzo miło czyta się takie słowa :). Sasuke chłopak idealny - no pewnie. Przytuli, pocałuje, nakrzyczy kiedy trzeba.

No ja wiem, wiem, że nie można ich rozpieszczać, ale, jak już pisałam tuż pod rozdziałem - to tylko opowiadanie, a opowiadania są po to, żeby chociaż na chwilę oderwać się od codzienności :). Mam nadzieję, że rozdział Ci się podobał :*.