9. Porozmawiajmy

         Nazajutrz obudziłem się pełen energii. Zerwałem się z łóżka i zabierając po drodze świeże ubrania, pognałem do łazienki. Czułem się tak, jakby ktoś wstrzyknął mi potężną dawkę energii. Miła odmiana po całym tygodniu egzystowania. Wziąłem szybki prysznic, ubrałem się i wysuszyłem włosy. Obejrzałem efekt w lustrze. Ciemnogranatowe jeansy ładnie komponowały się z pomarańczowym swetrem na długi rękaw. Z włosami nic nie robiłem, i tak zawsze układały się jak chciały. Poszedłem do kuchni, żeby zjeść śniadanie. Zastałem w niej Sasuke. Zerknąłem na niego przelotnie, czytał poranną gazetę i podgryzał tosta.

   - Jeżeli chcesz, możesz sobie wziąć te dwa. – Ruchem głowy wskazał na talerz stojący na stole. Leżały na nim dwa tosty. – Nie będę już ich jadł. I kawę ci zrobiłem.

         Zupełnie zaskoczony patrzyłem dłuższą chwilę na bruneta. Nie dość, że znowu się do mnie odzywał, to jeszcze zrobił mi śniadanie. W dodatku za dwie godziny mam spotkanie z Sharinganem. Co to, Gwiazdka przyszła kilkanaście dni wcześniej?

   - Dzięki – mruknąłem, siadając naprzeciw niego. Przysunąłem sobie talerz i kubek z kawą. Zacząłem jeść, co jakiś czas zerkając na Sasuke, jednak ten nadal czytał gazetę. Po skończonym posiłku wstałem od stołu. Umyłem po sobie naczynia i skierowałem się do wyjścia z kuchni.

   - Ładnie wyglądasz. – Usłyszałem i wyrżnąłem czołem w futrynę.

   - Ała! – Chwyciłem się za czoło, czując łzy nabiegające mi do oczu.

   - Mocno boli? – Obok mnie znalazł się Sasuke.

   - Tak – poskarżyłem się, po czym lekko potarłem czoło. Spojrzałem na bruneta. – To twoja wina! – fuknąłem.

   - Moja? – zdziwił się.

   - Tak. Gdybyś mi nie powiedział, że ładnie wyglądam, to wyszedłbym z kuchni bez żadnego uszczerbku na zdrowiu.

   - Ale…

   - Najpierw się do mnie przez cały tydzień nie odzywasz i nawet nie wyjaśnisz, co cię ugryzło i gdzie, a potem ni stąd ni zowąd robisz mi śniadanie i jeszcze komplementem doprawisz! Przez ciebie będę miał guza! I nie śmiej się ze mnie, draniu! – Ze złości aż tupnąłem nogą, widząc, jak brunet ledwie powstrzymuje się od śmiechu.

   - Wybacz – powiedział, kiedy jako tako się uspokoił. - Następnym razem uprzedzę cię pisemnie, zanim powiem ci jakiś komplement.

   - No! Ale… - Odsunąłem dłoń od czoła i spojrzałem na niego łagodniej. – Dziękuję. – Uśmiechnąłem się szeroko.

   - Do pracy dziś idziesz, że nie widzę cię z rana dresach?

   - Nie. Mam dzisiaj rand… Znaczy, spotkanie – poprawiłem się szybko.

   - Spotkanie? – Uniósł brwi. – W takim razie miłej zabawy. – Mrugnął, po czym wyminął mnie i zniknął za drzwiami swojego pokoju. Zupełnie nie pojmując, co się wokół mnie dzieje, również poszedłem do siebie.

         Czułem się tak, jakbym chodził z głową w chmurach. Poranne zachowanie Sasuke kompletnie wytrąciło mnie z równowagi, ale w tym pozytywnym znaczeniu. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie potrafiłem się na niczym skupić. Z cichym westchnieniem usiadłem na ławce, po czym zerknąłem na zegarek. Za dwie minuty dwunasta. To już za chwilę… Może Sharingan pomoże mi to wszystko poukładać? Rozejrzałem się. Wokół mnie kręciło się pełno ludzi, ale nie wyglądało na to, aby ktokolwiek z nich zmierzał w moją stronę. A może nie przyjdzie? Nie… Nie no, musi przyjść. Ponownie zerknąłem na zegarek. Dwunasta.

   - Cześć. – Usłyszałem za plecami. Głos wydał mi się znajomy. Poderwałem się z ławki i odwróciłem się.

   - Sasuke? – zapytałem zdezorientowany. – Co ty tu robisz? – Rozejrzałem się.

   - Przecież byliśmy umówieni. – Uniósł brew, patrząc mi prosto w oczy.

   - Nie byliśmy, miałem się spotkać… - Urwałem. Przyjrzałem mu się uważniej i nagle zrozumiałem. – Ty jesteś Sharingan?

         Przytaknął, wciąż nie odrywając ode mnie wzroku. Przez chwilę patrzyłem na niego w szoku, a kiedy w pełni dotarło do mnie, czego się właśnie dowiedziałem, poczułem, jak wzbiera we mnie wściekłość.

   - Dobrze się bawiłeś?! – warknąłem, po czym odwróciłem się na pięcie i zacząłem iść w kierunku wyjścia z parku. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że Sasuke wiedział. Wiedział, że go kocham. Co za wstyd! I jak ja mu teraz spojrzę w oczy? Co za upokorzenie! Ten drań bawił się moim kosztem!

   - Naruto, zaczekaj! – Usłyszałem jego głos, a potem poczułem, jak chwyta mnie za ramię. Odwrócił mnie w swoją stronę, a ja szarpnąłem się gniewnie do tyłu. – Posłuchaj, Naruto, ja…

   - Zamknij się! Nie mam ochoty z tobą rozmawiać. Nie mam ochoty na wysłuchiwanie tego, jak się ze mnie naśmiewasz! – W oczach poczułem łzy wściekłości. Odetchnąłem głęboko. – Wyprowadzam się – mruknąłem na odchodne. Nie patrząc na niego więcej, puściłem się biegiem w stronę wyjścia. Decyzja o wyprowadzce była nagła, ale była najlepszą, jaką mogłem podjąć.

         Na środku pokoju leżała otwarta, do połowy spakowana walizka, a ja leżałem na łóżku zakopany w kołdrze i tępo patrzyłem przed siebie. Po powrocie do mieszkania miałem ochotę coś rozwalić, ale w porę się opamiętałem. Wszedłem do mojego pokoju, wściekle trzasnąłem drzwiami, a potem spod łóżka wyjąłem walizkę i zacząłem się pakować. Po kilkunastu minutach jakby uszło ze mnie całe powietrze. Miałem ochotę zasnąć i nigdy się nie obudzić. Położyłem się do łóżka i tak leżę już od dobrych piętnastu minut. Jak mogłem zakochać się w kimś takim? No jak? Sasuke… jak mógł mi zrobić coś takiego? Gdyby wczoraj ktoś mi powiedział, co się dzisiaj stanie, wyśmiałbym go i powiedział, żeby zmienił dilera. Uśmiechnąłem się lekko do własnych myśli, rozbawiony tym ostatnim stwierdzeniem. Już nawet nie umiałem zliczyć, ile razy słyszeliśmy z Kibą taki tekst. Właśnie, Kiba… Jeżeli go poproszę, przyjmie mnie z powrotem pod swój dach. Zanim zacząłem ponownie rozmyślać o Sasuke, zasnąłem.

         Obudziłem się, kiedy za oknem już było ciemno. Przeciągnąłem się, po czym usiadłem na łóżku, przecierając oczy. Wstałem, aby zapalić światło, ale w drodze do kontaktu potknąłem się o coś. W ostatniej chwili złapałem równowagę i odetchnąłem z ulgą. Gdy wyciągnąłem przed siebie rękę, okazało się, że do ściany brakowało mi piętnastu centymetrów. Szybko namacałem włącznik, pstryknąłem, a potem się obejrzałem. Na środku pokoju leżała walizka. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, po co ją wyjąłem i zacząłem się pakować. No i sobie przypomniałem. Sasuke. Westchnąłem ciężko. Ostrożnie wychyliłem głowę za drzwi i rozejrzałem się. Z pokoju bruneta dochodziła cicha muzyka, więc pewnie siedział tam. Jeżeli będę cicho, nie zorientuje się, że już się obudziłem. Po cichu skierowałem się do łazienki. Po załatwieniu potrzeby umyłem ręce, po czym udałem się do kuchni. Najchętniej napiłbym się czegoś mocniejszego… Poprawka, najchętniej zalałbym się w trupa. Zamiast tego, wstawiłem wodę na kawę.

   - Obudziłeś się. – Usłyszałem za plecami. Podskoczyłem, potrącając plastikową butelkę z wodą, która przewróciła się, poturlała się po blacie i spadła na podłogę. Zacisnąłem dłonie w pięści, nie odwracając się w stronę Sasuke.

   - Ameryki nie odkryłeś – mruknąłem obojętnie.

   - Naruto, porozmawiajmy – poprosił cicho.

   - Nie mamy o czym – szepnąłem, przymykając oczy.

   - Mamy. Chciałbym ci wszystko wyjaśnić. Ja… - Wyczułem, że zbliżył się do mnie. Nie drgnąłem ani o milimetr. – W niedzielę zorientowałem się, że Rasengan to ty. Zacząłeś pisać mi o wyprowadzce od Kiby, o szukaniu nowego mieszkania, o… - urwał, a ja przełknąłem ślinę. Zaraz się zacznie. – O tym, że ty…

   - Nie kończ – przerwałem mu. – Doskonale wiem, co ci napisałem. Zapomnij o tym, okej? Oszczędź mi szyderstw i daj mi w spokoju wypić kawę. A potem się spakuję i już dzisiaj mnie tu nie będzie. – Jeszcze raz wstawiłem wodę. Nawet nie zauważyłem, kiedy zagotowała się po raz pierwszy.

   - Nie wyprowadzaj się. Nie chcę tego. I nie mam zamiaru cię wyśmiewać. – Chwycił mnie za ramię, delikatnie nakłaniając do tego, abym odwrócił się w jego stronę. Zrobiłem to. Jego słowa dały mi nadzieję. – Naruto, ja… - Odetchnął głęboko, a ja spojrzałem mu w oczy. – Napisałeś mi, że się we mnie zakochałeś. Nie miałem pojęcia, co zrobić. Chciałem sobie wszystko przemyśleć, poukładać i dlatego cię unikałem. Rozpraszałeś mnie, wprowadzając zamieszanie. Nawet nie masz pojęcia, co działo się w mojej głowie.

   - No ale… wszystko już sobie poukładałeś, prawda? – zapytałem, patrząc na niego uważnie.

   - Tak. Głównym powodem mętliku w mojej głowie było nie tylko twoje wyznanie, ale także to, że już wcześniej podejrzewałem, iż się w tobie zakochuję. Teraz jestem tego pewien. Ja też się w tobie zakochałem.

         Wstrzymałem oddech. Przecież to…

   - To jakiś głupi żart? – zapytałem, a on zamrugał zaskoczony. Widocznie nie takiej reakcji się spodziewał. – Nie wyśmiewasz mnie otwarcie, więc robisz sobie ze mnie jaja w inny sposób. Myślisz, że jestem taki głupi i uwierzę w to, że się we mnie zakochałeś?

   - Naruto…

   - Nie przerywaj mi! Nie dam robić z siebie idioty. Jesteś bezdusznym, złośliwym, zimnym, wyrachowanym… - Nie dane było mi skończyć. Najpierw patrzyłem w czarne tęczówki, a dopiero po chwili dotarło do mnie, że dalsze mówienie uniemożliwiły mi wargi Sasuke. Były miękkie i gładkie. Pocałunek był delikatny i krótki, ale to wystarczyło, aby moje serce zaczęło szaleńczo bić.

   - Wreszcie się zamknąłeś – stwierdził.

   - No chyba… - mruknąłem.

   - Czy taki dowód ci wystarczy? Wierzysz mi? – zapytał, patrząc na mnie wyczekująco.

   - No, wiesz… Tak nie do końca, potrzebuję chyba jeszcze jednego dowodu.

         Sasuke uniósł brew, po czym objął mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie zdecydowanym ruchem. Odruchowo objąłem go wokół szyi. Ponownie mnie pocałował, tym razem nieco mocniej. Z ukontentowaniem oddałem pocałunek, rozchylając wargi. Język bruneta wsunął się do środka, a mój wyszedł mu na spotkanie. Było mi przyjemnie, czułem się lekko. Nie mogłem uwierzyć w to, co się działo. To było jak spełnienie najskrytszych marzeń, tych najbardziej nieosiągalnych, niemożliwych do spełnienia. Po dłuższej chwili rozdzieliliśmy nasze wargi.

   - Teraz ci wierzę. – Uśmiechnąłem się lekko, patrząc mu w oczy. Odwzajemnił uśmiech, przytulając mnie jeszcze mocniej.

   - Czy teraz możemy na spokojnie porozmawiać? – zapytał po chwili.

   - Przecież właśnie to robimy – zauważyłem, a on parsknął rozbawiony w moją szyję.

   - Chodź na kanapę. – Odsunął się, chwytając mnie za dłoń. Poszliśmy do salonu, po czym usiedliśmy na kanapie po turecku naprzeciw siebie.

   - No to? O czy chcesz rozmawiać? – zapytałem zniecierpliwiony. Szczerze mówiąc, wolałbym się teraz całować z Sasuke. W końcu mogę!

   - Najpierw mi obiecaj, że nie odezwiesz się ani słowem, dopóki nie skończę. Okej? – Patrzył na mnie uważnie.

   - No… okej… - zgodziłem się niechętnie. Nie miałem pojęcia, co chce mi powiedzieć, ale obietnica nieodzywania się nie wróżyła niczego dobrego. Z drugiej strony… Chyba nie przywaliłby mi czymś nieprzyjemnym po tym, co się przed chwilą stało w kuchni?

   - Okej. No to od początku. Założyłem się z Itachim o to, że do końca roku znajdę sobie chłopaka. I to samo w sobie byłoby proste. Ale problem polegał na tym, że miałem tego chłopaka pokochać no i, co oczywiste, żeby on pokochał mnie. Jednak to nie koniec zakładu, tylko pierwsza jego część. Drugą częścią było to, żebym od momentu zakochania się powiedział temu chłopakowi tysiąc razy „kocham cię”. Mam na to rok. Szczerze mówiąc, powoli zaczynałem wątpić w to, że wygram zakład. Bo widzisz, Naruto, jeszcze nigdy nie byłem zakochany i myślałem, że mam nikłe szanse. Kiedy Orochimaru podwyższył czynsz, byłem niezadowolony z tego, że muszę szukać współlokatora. Lubiłem mieszkać sam, bez użerania się z nikim. Kiedy więc w moich drzwiach zjawiłeś się ty, byłem jeszcze bardziej niezadowolony. Na uczelni nigdy nie rozmawialiśmy, ale zapamiętałem cię jako nierozgarniętego, głośnego młotka. Na samą myśl, że będę mieszkać z kimś takim, miałem ochotę walić głową w ścianę. No i wyobraź sobie, Naruto, jakim zaskoczeniem było dla mnie to, że tak naprawdę dobrze mi się z tobą mieszka. Nie umiem tego rozgryźć, wiesz? Na uczelni jesteś taki głośny, a mieszkaniu w miarę cichy i spokojny. Miałem cię o to zapytać, dlaczego tak jest. Okazja miała miejsce często, ale ja zwyczajnie tchórzyłem. Myślę, że to dlatego, że zacząłem się w tobie zakochiwać. I zaraz potem była ta nasza nieszczęsna rozmowa na czacie, przez którą dowiedziałem się, że cały czas pisałem z tobą. Byłem w szoku, w końcu kto by nie był, znajdując się w takiej sytuacji. Podczas tego całego tygodnia widziałem, jaki chodzisz przygaszony i wiele razy miałem ochotę z tobą porozmawiać, ale wolałem poczekać. Wczoraj postawiłem wszystko na jedną kartę, zapraszając cię na tę randkę. Jak widać, opłaciło się. – Uśmiechnął się lekko, po czym odetchnął głośno. – No, skończyłem.

         - Ja… - Odchrząknąłem. Nie miałem pojęcia, jak zareagować na to, co mi powiedział. – Nie wiedziałem, że umiesz wygłaszać tak długie monologi. - Sasuke roześmiał się cicho, a ja uśmiechnąłem się niemrawo. - Wiesz, Sasuke, tak sobie myślę, że powinienem być na ciebie wściekły za ten zakład. Nieświadomie stałem się jego ofiarą. Ale z drugiej strony spełnienie warunków jest przyjemne dla obu stron, prawda? – Sasuke kiwnął głową. – No, no to chyba ja powinienem coś powiedzieć. Jeżeli chodzi o to, że w mieszkaniu jestem taki cichy… Od zawsze tak miałem. I to nie są dwie różne maski, jak mogliby niektórzy pomyśleć. Po prostu moi przyjaciele dodają mi energii, a ona musi mieć gdzieś ujście, dlatego na uczelni jestem taki rozgadany. W szkole było tak samo. – Odetchnąłem cicho, zagryzając wargę. – Nie miałem pojęcia, że unikasz mnie, bo się we mnie zakochałeś. Gdybym wiedział… to bym cię pocałował. – Sasuke roześmiał się, a ja mu zawtórowałem. – Co do mnie, to właściwie już wiesz, jak to było. Na początku mi się spodobałeś, a potem się w tobie zakochałem. Na początku było świetnie, ale już zdążyłem zauważyć, jaki jesteś i nie zagadałem. Męczyłem się z tym uczuciem, a potem, kiedy się okazało, że będziemy razem mieszkać… Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać, ale nic poza tym. Dostałem taką szansę i jej nie wykorzystałem. Bałem się. Odrzucenia, wyśmiania… Nie chciałem psuć kontaktów, jakie zyskaliśmy. Kiedy więc dzisiaj okazało się, że Sharingan to ty, myślałem, że się mną zabawiłeś, że chciałeś mnie celowo zranić. Wiem, głupi byłem, ale inaczej nie umiałem zareagować.

         Sasuke patrzył na mnie dłuższą chwilę, po czym wychylił się do przodu i lekko mnie pocałował. Odwzajemniłem pocałunek.

   - Nie powiedziałem ci, co wygramy, jeśli w ciągu roku powiem ci tysiąc razy „kocham cię”. – Spojrzał mi w oczy, odsuwając się na kilka centymetrów.

   - Wygramy?

   - Tak. Wycieczka do Lizbony. Na tydzień.

   - Serio?

   - Serio.

   - No to na co jeszcze czekasz? Tysiąc razy, Sasuke! Wiesz, ile to jest?

   - Wiem, wiem dokładnie. Kocham cię.

   - Możesz powtórzyć? Bo nie dosłyszałem.

   - Wiesz, że w ten sposób nie wyciągniesz ode mnie tysiąca wyznań jednego wieczora?

   - Nie marudź.

   - To ty marudzisz. Kocham cię.

   - Ja ciebie też kocham, Sasuke.

         Nie mogąc się dłużej doczekać jego bliskości, pocałowałem go.

______________________________

No i jest nowy rozdział :D. Nie jestem co do niego do końca przekonana, no ale..

Ten tydzień był bardzo intensywny i równie wspaniały :). A wczoraj było najlepiej :D.

Eragona skończyłam czytać, pod koniec przedostatniego i na ostatnim rozdziale się napłakałam. Książka bardzo mi się podobała, obecnie czytam drugi tom. W zeszłą środę obejrzałam film. Zaraz po nim pomyślałam, że to dobrze, że "zekranizowali" tylko jedną część. Cudzysłów dlatego, że oni tam nawet główny wątek okroili i przeinaczyli. Zmarnowałam dwie godziny. Za to w poniedziałek obejrzałam Big Hero 6. Film genialny :D. To jeden z tych, które zaraz po skończeniu oglądania chciałoby się obejrzeć drugi raz. Obok Strażników Galaktyki to najlepszy film, który oglądałam od dawna. Soundtrack z filmu. Cała godzina <3

Dziękuję Wam za komentarze, Kochani :*