8. I ja też cię lubię

         Koniec listopada był zimny. Niedawno spadł pierwszy śnieg, ale nie utrzymał się długo, toteż teraz Sasuke klął na wszystko, co możliwe, uważając, aby nie wdepnąć w mokrą breję. Wracał z marketu, gdzie zrobił zakupy na cały tydzień. Wypadała jego kolej gotowania obiadów. Musiał przyznać, że Naruto wywiązywał się ze swoich obowiązków perfekcyjnie. No, może poza tym, że czasami zdarzało mu się coś przypalić i trzeba było wietrzyć kuchnię. Jednak Sasuke to rozumiał, każdemu początkującemu może się zdarzyć. Dogadywali się całkiem dobrze, nie było między nimi większych sprzeczek. Przyłapywał się na tym, że gapi się na Naruto, kiedy ten tego nie widzi. Bał się, że zaczynał się w nim zakochiwać. Właściwie nie byłoby to takie złe, gdyby nie był to Uzumaki. W każdym innym mógł się zakochać i nie miałby nic przeciw. No ale serce nie sługa, jak to mówią. Uchiha nie przespał dobrze kilku ostatnich nocy, myśląc o niebieskich oczach współlokatora. Po dłuższym zastanowieniu dochodził do wniosku, że Naruto nie ma aż takiego złego charakteru. W mieszkaniu był cichy. Natomiast na uczelni był głośny, rozgadany, roześmiany. Wszędzie było go pełno. Sasuke zupełnie nie rozumiał tych dwóch różnych postaw u blondyna, toteż postanowił go o to zapytać przy odpowiedniej chwili. Odpowiednia chwila zdarzyła się już wielokrotnie, jednakże brunet za każdym razem tchórzył. Tego to już w ogóle nie rozumiał, przecież nigdy nie miał problemu z zadaniem podobnego pytania nawet obcemu. Może to chodziło o to, że jednak zakochiwał się w Naruto? Westchnął ciężko, krzywiąc się na głośny klakson przejeżdżającego obok samochodu. Kto dał temu debilowi prawo jazdy?

         Wszedł do mieszkania, od razu ściągając buty oraz kurtkę i ubierając kapcie. Zaniósł siatki z zakupami do kuchni. Po wejściu do pomieszczenia stanął jak wryty, a po chwili musiał powstrzymywać się od śmiechu. Tyłem do niego stał Naruto i podrygiwał do jakiejś piosenki, przy okazji gotując obiad. Dzisiaj jeszcze była kolej Uzumakiego, była niedziela.

   - I really, really, really, really, really, really like you. And I want you, do you want me, do you want me, too? I really, really, really, really, really, really like you. And I want you, do you want me, do you want me, too?* - Naruto śpiewał w najlepsze, nieświadom tego, że jest obserwowany. Sasuke musiał przyznać, że Uzumaki miał całkiem przyjemny dla ucha głos. Uśmiechnął się, nie ruszając się z miejsca i dalej obserwując nieskładny taniec blondyna. W pewnym momencie ten się odwrócił i zamarł, patrząc na Uchihę. Na jego policzki wkradł się lekki rumieniec zawstydzenia. Wyciągnął słuchawki z uszu i zwinął je pospiesznie, wpychając do kieszeni jeansów.

   - Poplączą ci się – skwitował Uchiha, stawiając siatki na stole.

   - Trudno – mruknął Naruto. – Nie słyszałem, kiedy wróciłeś. – Podszedł do stołu i pomógł Sasuke wypakować zakupy. Brunet zauważył, że blondyn był cały spięty i unikał patrzenia na niego.

   - Coś się stało? – zapytał niewinnie, doskonale się bawiąc.

   - Nie, tylko… Nie.

   - Mhm. Ja skończę obiad, okej?

   - Okej.

         Przez chwilę rozpakowywali zakupy w milczeniu. Kiedy skończyli, Naruto już chciał zwiać do pokoju, ale Sasuke zatrzymał go w drzwiach.

   - Masz całkiem ładny głos. I ja też cię lubię – powiedział prawie beznamiętnie, jednak przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu. Oszołomiony Uzumaki skinął głową, po czym poszedł do siebie. Uchiha dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. Jasny gwint, co go podkusiło?

         Zamknąłem za sobą drzwi, po czym oparłem się o nie plecami. Po chwili na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Sasuke powiedział, że mnie lubi! Wciąż było mi wstyd, że przyłapał mnie w kuchni, ale już nie aż tak bardzo. Nie wyśmiał mnie, a to oznaczało, że mu się… podobało? Usiadłem przy biurku i włączyłem laptopa. Od razu wszedłem na portal i się zalogowałem, po czym wszedłem na profil Sharingana i kliknąłem wiadomość. Zacząłem pisać: Hej! Nie uwierzysz, co się stało! Opowiem Ci więcej, jak będziesz. Jakby co, cały czas będę zalogowany. Wysłałem wiadomość, szczerząc się radośnie. Z Sharinganem pisaliśmy niemalże codziennie, poświęcając na to wieczory. Można było śmiało powiedzieć, że staliśmy się przyjaciółmi. Wciąż wzajemnie nie wiedzieliśmy, jak wyglądamy ani jak mamy na imię. Uznaliśmy, że tego dowiemy się przy naszym pierwszym spotkaniu, które zaplanowaliśmy na przyszły weekend. Okazało się bowiem, że on też mieszka w Tokio. Pomijając imię i wygląd, wiedzieliśmy o sobie niemal wszystko. Odchyliłem się na krześle, wciąż szczerząc się jak idiota. Kiba będzie się ze mnie nabijał, kiedy mu o tym powiem. Byliśmy umówieni na dwudziestą. Z tego też powodu miałem nadzieję, że Sharingan będzie dziś trochę wcześniej na czacie.

         Po wspólnym obiedzie Sasuke udał się do swojego pokoju, a Naruto zaproponował, że umyje naczynia. Brunet usiadł przed laptopem, po czym zalogował się na portalu. Miał nadzieję, że Rasengan będzie online. W pewnym stopniu uzależnił się od rozmów z nim. Lubił jego wirtualne towarzystwo i nie mógł doczekać się ich spotkania w cztery oczy. Nie kochał go ani nic z tych rzeczy, tego był pewien. Po prostu bardzo go lubił, jako przyjaciela. Nic więcej. Na jego usta wpłynął lekki uśmiech, kiedy zobaczył, że ma od niego wiadomość. Otworzył ją i przeczytał, po czym kliknął odpowiedz: Hej. No, jestem ciekawy, co takiego masz mi do powiedzenia. Czyżby jakiś przystojniak pojawił się na horyzoncie? Wysłał wiadomość, po czym sięgnął po butelkę wody. Upił kilka łyków, słysząc, jak Naruto zamyka drzwi od swojego pokoju. Odetchnął cicho, myśląc o tym, co powiedział mu w kuchni. Podczas obiadu rozmawiali ze sobą… Właściwie nie rozmawiali. Obaj unikali patrzenia na siebie, więc o normalnej rozmowie nie było mowy. Usłyszał znajomy dźwięk, po czym wyprostował się i zmaksymalizował okienko czatu.

Rasengan: Można tak powiedzieć.

Sharingan: To znaczy?

Rasengan: No bo… Uhh. Nie mówiłem Ci nic wcześniej, ale ja właściwie z nikim o tym nie rozmawiam. Moi przyjaciele wiedzą, bo wiedzą, sami zauważyli. Jest taki chłopak, który mi się podoba. Właściwie to jestem w nim zakochany.

Sharingan: O. Mów dalej.

Rasengan: Studiujemy razem i na początku nie było to nic poważnego. Ot, spodobał mi się i tyle. Ale z czasem zacząłem się w nim zakochiwać. Co najdziwniejsze, w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy. Wiesz, ani cześć ani nic. Do czasu.

Sharingan: Okej, rozumiem. I co dalej?

Rasengan: A dalej… Kumpel, z którym mieszkałem, ma dziewczynę i ona coraz częściej zaczęła u niego przebywać. Mieszkaliśmy w jednym pokoju i głupio mi było siedzieć razem z nimi, każda normalna para chce pobyć ze sobą tylko we dwójkę, no nie? No ale nie mówiłem nic Kibie, nie chciałem go martwić. Zacząłem szukać innego lokum.

         W głowie Sasuke zapaliła się czerwona lampka.

Sharingan: I? Znalazłeś?

Rasengan: Tak. Czynsz jest taniutki, bo mieszkanie jest na czwartym piętrze. Ale mniejsza o to. Okazało się, że osoba, która wówczas szukała współlokatora, to chłopak, który mi się podoba. No i kiedy przyszedłem obejrzeć mieszkanie, to zdębiałem na jego widok. Miałem ochotę zawrócić i zwiać, ale jednak zostałem. No i tak sobie mieszkamy razem. Jakoś się dogadujemy, ale wiesz… Czasami jest mi tak cholernie smutno, że nie mogę liczyć na nic więcej.

   - Nie, to nie może być prawda… - szepnął do siebie Sasuke po przeczytaniu wiadomości. Siedział dłuższą chwilę, gapiąc się na ostatnią wiadomość od… Naruto? Studiowali razem, mieszkali razem, najlepszy przyjaciel Uzumakiego to Kiba. Och.

Rasengan: Jesteś tam?

Sharingan: Jestem, jestem. I co dalej?

Rasengan: A dzisiaj robiłem obiad i słuchałem sobie na słuchawkach muzyki. I tańczyłem sobie i śpiewałem. I jak się w pewnym momencie odwróciłem, to zorientowałem się, że Sasuke na mnie patrzy. No a potem powiedział, że też mnie lubi. To chyba miało się odnosić do refrenu piosenki, który zaśpiewałem na głos – „I really like you”. A jak wróciłem do pokoju, to szczerzyłem się jak idiota. No i do ciebie napisałem, bo pomyślałem, że może mi coś doradzisz.

         Sasuke odetchnął głośno. Nie tego spodziewał się po tej rozmowie. Zupełnie nie tego.

Sharingan: Ja… Nie wiem, co Ci mam powiedzieć. Naprawdę. Nie mam doświadczenia w tych sprawach. Wybacz, ale muszę spadać. Pa.

Rasengan: Jasne, pa…

         Uchiha wylogował się z portalu, po czym wyłączył laptopa. I co on miał teraz zrobić? Naruto był w nim zakochany. A on prawdopodobnie też zakochiwał się w Naruto. Miał kompletny mętlik w głowie, to wiedział na pewno. Szkoda, że nie wiedział, co zrobić. Zdecydowanie musiał się z tym przespać.

         Poniedziałkowy poranek nie rozpoczął się dobrze. Głowa mnie bolała od niewyspania, a wczorajsze wyjście na piwo z Kibą wcale nie pomagało. Nie mówiłem mu nic o tym, co zdarzyło się wczoraj w kuchni. Nie chciałem się bardziej dobijać. Nie mówiłem też nic o rozmowie z Sharinganem. Miałem wrażenie, że wczorajsza rozmowa coś między nami zepsuła. Pożegnał się tak szybko. Zupełnie nie rozumiałem, co się stało. W dodatku dzisiaj przed wyjściem na uczelnię Sasuke nie odezwał się do mnie ani słowem. W drodze na uczelnię też nie. Nawet na mnie nie spojrzał.

   - Naruto, wszystko w porządku? – Sakura usiadła obok mnie, Kibę wyganiając do Hinaty. Profesor się spóźniał, ale to akurat nic dziwnego. Kakashi zawsze się spóźniał.

   - Nie – mruknąłem, podpierając głowę na dłoni.

   - No właśnie widzę, że nie. Od rana chodzisz jakiś przygaszony. Co się stało? – zapytała, a w jej głosie dało się słyszeć wyraźną troskę.

   - Nic takiego. Nie chcę o tym gadać, sorki. – Zerknąłem na nią.

   - No okej. Ale wiesz, jak coś, to dawaj znać. – Uśmiechnęła się.

   - Jasne, będę pamiętał. – Odwzajemniłem uśmiech, nieco podniesiony na duchu.

         Sasuke widział, że Naruto od rana chodził smutny. Doskonale wiedział, co jest tego powodem, a mimo to nie potrafił się do niego odezwać. Wątpił też w to, że dzisiaj zaloguje się na portalu randkowym. Nie chciał z nim rozmawiać jako Sharingan, nie umiałby po tym, czego się wczoraj dowiedział. Tym bardziej, że sen nic nie pomógł, więc dzisiaj miał jeszcze większy mętlik w głowie. Nie będzie umiał z nim porozmawiać, dopóki samemu sobie niczego nie poukłada. Pozostawała jeszcze kwestia spotkania w sobotę. Będzie musiał je odwołać. Jednak nie dzisiaj. Później. Oderwał wzrok od Naruto w momencie, w którym profesor wszedł do sali.

         Poniedziałkowy wieczór był jeszcze gorszy od poniedziałkowego poranka. Sharingana nie było na czacie. Mogło mu coś wypaść, ale podejrzewam, że po prostu nie chciał ze mną gadać. Gdyby miał coś do zrobienia, dałby mi znać, tak jak to robił wcześniej. W dodatku Sasuke cały czas się do mnie nie odzywał. Traktował mnie jak powietrze. Czując się ciężko na duszy, poszedłem spać.

         Piątek. Normalnie pewnie bym się cieszył, szczególnie biorąc pod uwagę to, że jutro mieliśmy spotkać się z Sharinganem. Zamiast się cieszyć, leżałem w łóżku i tępo gapiłem się w sufit. Nie odezwał się do mnie od niedzieli, ani razu nie było go na portalu, a ja, mając głupią nadzieję, codziennie się tam logowałem i czekałem. Do spotkania zapewne nie dojdzie. W tym tygodniu mieliśmy uzgodnić szczegóły, czyli czas i miejsce spotkania, no ale jak mieliśmy to zrobić bez rozmowy? Już miałem przekręcić się na drugi bok, kiedy usłyszałem znajomy dźwięk. Natychmiast poderwałem się z łóżka i podszedłem do biurka. Zmaksymalizowałem okienko czatu. Napisał!

Sharingan: Cześć.

Rasengan: Cześć.

         Powstrzymałem się od zapytania, dlaczego go nie było.

Sharingan: Co do naszego jutrzejszego spotkania…

Rasengan: Chcesz je odwołać, tak? Bez obaw, domyśliłem się. Nie musiałeś się fatygować i do mnie pisać.

         Nie potrafiłem nie być złośliwym. Mimo tego, że było mi źle, iż mnie unikał, to byłem też na niego wściekły.

Sharingan: Jesteś na mnie zły… Mogłem się domyślić. Przepraszam, że mnie nie było. Musiałem sobie coś poukładać.

Rasengan: I co? Zajęło Ci to cały tydzień?

Sharingan: Tak.

         Odetchnąłem głośno.

Rasengan: W porządku. Więc co z tym jutrzejszym spotkaniem?

Sharingan: W parku Hibiya przed małym amfiteatrem w południe? Pójdziemy na spacer, a potem zapraszam Cię na obiad do  Matsumoto-rō**. Co Ty na to?

Rasengan: Hm… Okej.

Sharingan: No to jesteśmy umówieni. Do jutra ;).

Rasengan: Do jutra ;).

         Wylogowałem się z portalu z szerokim uśmiechem. Już nawet nie było ważne to, że Sasuke w dalszym ciągu traktował mnie jak powietrze. Nie zamierzam psuć sobie nim humoru. Jutro zamierzam się dobrze bawić i taki dupek mi tego nie zepsuje.

         Sasuke uśmiechnął się lekko. Był z siebie dumny. Przełamał się i umówił się z Naruto na randkę. Tak, właśnie. Postanowił sobie, że będzie to randka. A jak Uchiha sobie coś postanawia, to tak będzie. Wylogował się z portalu. Przez ostatni tydzień unikał Naruto jako Sharingan i jako on sam. Nie chciał z nim rozmawiać, bo to jeszcze bardziej namieszałoby mu w głowie. Przebywając ze sobą sam na sam miał czas, żeby sobie wszystko poukładać. Wciąż nie był do końca niczego pewny, ale postanowił zaryzykować. Chyba pierwszy raz w swoim życiu. Nie miał pojęcia, jak przebiegnie jutrzejsze spotkanie, bo wszystko zależało od reakcji Naruto. Sasuke nauczył się, że blondyn był nieprzewidywalny. Mógł się wściec albo ucieszyć i rzucić mu się na szyję. Albo jedno i drugie. Odetchnął cicho, po czym chwycił książkę i rozłożył się na łóżku. Poczyta trochę, a potem pójdzie spać.

______________________________

*Carly Rae Jepsen - I Really Like You

**Informacje na temat parku wzięłam z wikipedii.

Piosenka wpadła mi w ucho całkiem niedawno, bo przedwczoraj. I akurat jej słuchałam podczas pisania pierwszej sceny. Teledysk bardzo mi się podoba. Pewnie dlatego, że lubię Toma Hanksa :). Dla zainteresowanych: najlepszy moment od 2:29 do 2:35.

Tak jak obiecałam we wczorajszym poście, wzięłam się za pisanie i oto nowy rozdział :).

Zmiana adresu bloga nastąpi w środę (13.05.2015r.) po południu. Tym razem na pewno (w końcu podałam nawet dokładną datę).