Narutowe Święta

                Podśpiewując sobie pod nosem Jingle Bells, lepiłem pierogi. Byłem w doskonałym humorze. Za kilka dni Wigilia, Święta! Uwielbiałem ten czas. Mimo że dni przed dwudziestym czwartym grudnia wypełnione były generalnymi porządkami, sporządzaniem listy zakupów i gotowaniem, to zawsze wszystko robiłem z uśmiechem. W tym roku to na mnie padło ogarnięcie tego wszystkiego. Odkąd wyprowadziłem się z domu rodzinnego, wspólnie z rodzicami ustaliliśmy, że w Święta będziemy się odwiedzać naprzemiennie. Mama przynajmniej raz dziennie dzwoniła do mnie i pytała, co mam już gotowe, a co mi jeszcze do zrobienia zostało. Należy wspomnieć, że moja mama była jedną z tych mam, które uważały swoich synów za małych chłopców, którymi wciąż trzeba się opiekować. Mimo że mają skończone studia, dobrze płatną pracę i własne mieszkanie. Wciąż podśpiewując pod nosem włożyłem pierogi zapakowane w foliowe woreczki do zamrażarki.

   - No, to by było tyle na dziś. – Otrzepałem dłonie, zerkając na zegarek. – Czas spać.

         Po szybkim prysznicu wsunąłem się do łóżka, szczelnie owinąłem kołdrą i niemal natychmiast zasnąłem.

         Z moim sąsiadem z piętra miałem problem. Problem polegał na tym, że go dobrze nie znałem. Na moje nieszczęście, nie przeszkadzało mi to w podkochiwaniu się w nim od dwóch zakichanych lat. Spotykałem go codziennie rano i wieczorem, rzucałem krótkie „dzień dobry”, a on albo mi odpowiadał, albo odmrukiwał coś pod nosem. Widywałem go nawet w pracy. Uchiha Sasuke, bo tak się gość nazywał, był moim szefem. Szefem wymagającym, upierdliwym, nieznośnym i odbierającym chęć do życia. Nadgodziny były w naszym dziale normą, ale rekompensowało nam je to, że dostawaliśmy za nie wysokie wynagrodzenie. Każdy z nas miał tyle roboty, że nie wyrabialiśmy się w godzinach pracy. Znaczy, wyrabialibyśmy się, gdybyśmy nie musieli jeść i chodzić do toalety. Krótko mówiąc, gdybyśmy byli robotami. Oczy od ciągłego wpatrywania się w ekran komputera bolały niemiłosiernie. Nie mówiąc już o pośladkach i niewygodnych krzesłach. Ból pleców nie był już aż tak bardzo odczuwalny, każdy chyba się przyzwyczaił. Mimo tej całej niewygody i tego, jaki Sasuke był, podkochiwałem się w nim. Mama zawsze mi powtarzała, że jestem wspaniałym synem, ale czasami nie potrafi dostrzec logiki w moich wyborach. Powiedziałbym jej teraz, że miłość i logika nie mają ze sobą nic wspólnego, ale usłyszałbym tylko, że ona wie lepiej i że mam się nie wymądrzać. Kochałem moją mamę, ale czasami miałem ochotę strzelić sobie w łeb przez jej gadanie.

         Dni przed Wigilią były najbardziej lubianymi dniami w pracy. Wbrew logice, pracy było wtedy o wiele mniej. Były dni, kiedy zdarzało mi się wychodzić wcześniej! W tym czasie Sasuke nie pilnował nas tak bardzo. Całymi dniami przesiadywał w swoim gabinecie albo w ogóle nie pojawiał się w pracy, a zadania przekazywała nam jego sekretarka. Zawsze mnie to zastanawiało, ale nigdy nie udało mi się dowiedzieć, dlaczego tak się dzieje.

         Z Sasuke zostaliśmy sąsiadami rok po tym, jak zacząłem pracować w jego firmie. Zaoszczędziłem trochę, a mieszkanie, które wynająłem tuż po przeprowadzce do Konohy, było w beznadziejnym stanie. Podczas studiów mieszkałem w akademiku i często odnosiłem wrażenie, że tam miałem lepsze warunki mieszkalne. Niestety, z moimi funduszami nie mogłem znaleźć niczego lepszego. Odpadający tynk irytował, a ciągle psujące się ogrzewanie zmusiło mnie do kupienia grubszej kołdry na zimę. Dlatego od samego początku za najważniejszy cel postawiłem sobie znalezienie nowego, lepszego mieszkania. Moment, w którym mogłem pozwolić sobie na wynajem nowego lokum był momentem ulgi. Z przeprowadzką uwinąłem się tak szybko, jak było to możliwe. Już następnego dnia doznałem niemałego szoku, widząc rano Sasuke wychodzącego z przeciwnych drzwi. I, cóż, nie zrobiłem nic, żeby lepiej go poznać. Jednak w tę Wigilię miało się to zmienić.

         Dzisiaj Wigilia. Przygotowania do Świąt prawie zakończone. Został tylko jeden drobny szczegół – prezent. Konkretniej, prezent dla Sasuke. Doskonale wiedziałem, że kupowanie prezentu w dzień Wigilii to głupi, bardzo głupi pomysł. W sklepach pełno ludzi, którym przypomniało się w ostatniej chwili o tym, że zapomnieli czegoś bardzo ważnego. Tłum, przepychanie się, nerwowość. Jednak nic nie mogłem poradzić na to, że wcześniej nie potrafiłem się przemóc i pójść na zakupy z myślą: muszę znaleźć prezent dla Sasuke. Bałem się, że nie znajdę niczego odpowiedniego albo że kupię coś, co mu się nie spodoba. Z prezentami dla rodziców nie miałem tego problemu, w końcu to byli moi rodzice. Dawali mi poczucie bezpieczeństwa, bezwarunkową miłość i pewność, że zawsze będę mógł się do nich zwrócić po pomoc, nieważne, co zrobię. Prezenty dla nich miałem zakupione już dawno. Bez większej motywacji ubrałem się, a potem wyszedłem z mieszkania. Wychodząc z bloku, usłyszałem dźwięk telefonu. Wyjąłem go z kieszeni i zerknąłem na wyświetlacz. Mama. Jakoś niespecjalnie dziwił mnie jej telefon, mimo że za kilka godzin mieliśmy się zobaczyć. Miałem zamiar wręczyć Sasuke prezent jeszcze zanim do mnie przylecą.

   - Cześć, mamo – przywitałem się.

   - Cześć, synku. Jest problem, kochanie. – W jej głosie wyraźnie słyszałem zawód.

   - Co się stało?

   - Nie przylecimy do ciebie z tatą. Z powodu pogody odwołali wszystkie loty.

   - Och… - Nie oglądałem ostatnio ani pogody, ani wiadomości. Gdybym to robił, mógłbym się spodziewać takiej informacji. – Ale w ogóle w te Święta mnie nie odwiedzicie? – zapytałem z rozczarowaniem. Cieszyłem się, że spędzę Święta z rodzicami. Widywałem ich rzadko, a poza tym ten szczególny czas powinno spędzać się z rodziną.

   - Nie wiem. Wygląda na to, że nie. Prognozy są naprawdę kiepskie.

   - Szkoda…

   - Wiem, kochanie, wiem. Zadzwonię wieczorem z życzeniami, dobrze?

   - Pewnie, mamo. – Uśmiechnąłem się, powoli kierując się do centrum handlowego.

   - Kocham cię mocno, trzymaj się. Pa.

   - Ja ciebie też, mamo. Pa. – Rozłączyłem się, po czym schowałem telefon do kieszeni spodni. Westchnąłem cicho, po czym potarłem o siebie dłonie. Jak zwykle zapomniałem rękawiczek, a było bardzo zimno. Pomyślałem o tym, co by powiedziała mama na takie zapominalstwo i uśmiechnąłem się pod nosem.

         To było straszne. Spędziłem w tym cholernym centrum handlowym dopiero godzinę, a mój poziom cierpliwości już dawno został przekroczony. I to dwukrotnie. Najbardziej denerwowali mnie ludzie, którzy nie patrzyli na to, gdzie idą i czy mogą na kogoś wpaść czy nie. Trącali łokciami, torbami z zakupami i torebkami. Właśnie, najgorsze były kobiety. Mężczyźni starali trzymać się z boku, potakując swoim żonom i dziewczynom, a ich jedynym udziałem w zakupach było otwieranie portfela i tracenie pieniędzy na nie swoje fanaberie. Odetchnąłem głęboko, chcąc powstrzymać potok przekleństw, kiedy kolejny już raz zostałem uderzony torebką. Na domiar złego, wciąż nie znalazłem odpowiedniego prezentu. Bez większej nadziei poszedłem do drugiej części centrum handlowego. Chodząc między sklepami i oglądając wystawy, szukałem czegoś odpowiedniego. Nagle zobaczyłem coś. Tym czymś był kubek. Czarny, litrowy, z napisem Ja tu rządzę! Nie wiedziałem, dlaczego nagle ten właśnie kubek wydał mi się dobrym pomysłem na prezent. Przecież to oklepany pomysł. Jednak coś mi podpowiadało, że Sasuke będzie zadowolony. W końcu był moim szefem już dłuższy czas i zauważyłem, że lubi mieć wszystko pod kontrolą. Bez dalszego zastanawiania się wszedłem do sklepu. Po kilkunastu minutach wyszedłem z uśmiechem na ustach. Dobra, coś już miałem. Jeszcze coś i będę mógł wrócić do domu. Tylko co? Westchnąłem cicho, patrząc na wystawę drogerii. Wielki napis na szybie głosił: ŚWIĄTECZNA PROMOCJA! NAWET DO 50% TANIEJ! Od razu pomyślałem o Sasuke i o jego perfumach. Zapewne wielu ludzi powiedziałoby, że Uchiha pachnie po prostu ładnie. Jednak ja twierdziłem inaczej. Dla mnie brunet pachniał tajemniczo. Trochę pociągająco, a trochę drapieżnie. Zapach był mocny, ale nie drażnił nosa. Może… może kupię mu perfumy? Oczywiście, nie te same, których używał on, to byłoby głupie. Wszedłem do drogerii. Chwilę chodziłem między półkami, aż w końcu znalazłem tę, na której stały perfumy. Oczywiście, większość perfum to były perfumy kobiece, jednak z tych męskich też nie było aż takiego małego wyboru. Zacząłem sprawdzać różne testery. Szczerze mówiąc, większość pachniała beznadziejnie. Były mdłe albo za ostre. Jednak było kilka, których zapach mi się spodobał. Stanąłem w bezruchu, wzrokiem patrząc na perfumy, tak jakby to miało mi w czymś pomóc.

   - Pomóc w czymś? – Usłyszałem. Spojrzałem w bok na młodą pracownicę drogerii.

   - Nie, dziękuję. Poradzę sobie. – Uśmiechnąłem się szeroko, a dziewczyna skinęła głową, po czym podeszła do innego klienta. Westchnąłem cicho, dłonią pocierając czubek głowy. Jeszcze raz wziąłem do ręki tester w granatowej buteleczce. Zamiast użyć specjalnej karteczki do testowania, psiknąłem sobie na nadgarstek. Perfum na skórze zawsze pachnie inaczej. Powąchałem. Zapach z pozoru był łagodny, ale kiedy zaciągnąłem się mocniej, wyczułem ostrzejsze nuty. Mogłoby się wydawać, że takie połączenie się nie sprawdza, jednak w tym przypadku było idealne. Uśmiechnąłem się, po czym odstawiłem tester i wziąłem perfum. Poszedłem ustawić się w kolejce do kasy.

         Wszystko było już gotowe – nakryty stół zapraszał, a zapachy potraw zachęcały do skosztowania. Przebrałem się w czarne jeansy i białą koszulę na długi rękaw. Zastanawiałem się nad krawatem albo muchą, ale kiedy tak stałem na środku pokoju i spoglądałem to na jedną rzecz, to na drugą, pomyślałem sobie: co ja najlepszego wyprawiam? Nawet do pracy ich nie ubieram, a miałbym je ubrać tylko dlatego, że za chwilę pójdę do Sasuke zaprosić go na kolację wigilijną? Co prawda, nie miałem tego w planach. Pierwotnie miałem go odwiedzić, złożyć życzenia, wręczyć prezent i zwiać. Jednak telefon od mamy wszystko zmienił. Postanowiłem zaprosić Ucichę na kolację. Miałem świadomość tego, że Sasuke prawdopodobnie mi odmówi. Przez to mój wieczór nie będzie ani trochę radosny. Jednak zawsze jest ta nadzieja, prawda? Schowałem krawat i muchę do szafy, po czym poszedłem do łazienki. Spryskałem się perfumami, po czym spojrzałem w lustro. Moje włosy jak zwykle nie chciały się układać. Mogłem je czesać, stosować żel lub lakier do włosów – nic nie pomagało. No dobra, czas stawić czoła swojemu wyzwaniu i zaprosić Sasuke. Wyszedłem z mieszkania, nie zawracając sobie głowy zamykaniem drzwi na klucz. Podszedłem do drzwi naprzeciwko i z wahaniem nacisnąłem dzwonek. Po chwili ujrzałem przed sobą Uchihę.

   - Cześć – przywitałem się, szeroko się uśmiechając.

   - Cześć – odparł Sasuke. W jego oczach dojrzałem chwilową dezorientację. Pewnie się zastanawiał, co ja tutaj robię.

   - Ja… - Spokojnie, Naruto, dasz radę. Najwyżej odmówi. Ta… – Chciałbym cię zaprosić na kolację wigilijną. Znaczy, teges… jeśli to nie problem, nie? – Potarłem dłonią kark w zdenerwowaniu.

   - Naruto… - zaczął, ale mu przerwałem.

   - Bo tak w sumie to wiesz, nie wiem, czy do rodziny nie jedziesz czy coś. Ale stwierdziłem, że co mi szkodzi, spróbować zawsze warto. No, to teges… To wpadniesz? – Wreszcie zamknąłem jadaczkę i spojrzałem prosto w czarne oczy Sasuke. Przez całą swoją bezsensowną wypowiedź patrzyłem na jego klatkę piersiową.

   - Nie jadę do rodziny. A co do twojej propozycji, chętnie skorzystam.

         Zamurowało mnie totalnie. Czy on się właśnie zgodził?

   - Ale… serio? – zapytałem z niedowierzaniem. A on się zaśmiał. Uchiha się śmieje. To takie nienaturalne.

   - Tak. Nikt nie lubi spędzać Świąt samotnie, prawda? – Zlustrował mnie wzrokiem, a potem spojrzał w dół na swój ubiór. Jakieś stare, dresowe spodnie i sprana, poplamiona koszulka. – Wybacz za mój strój… Przebiorę się, okej? – Ponownie spojrzał na mnie, a ja skinąłem głową. Zamknął drzwi, a ja odetchnąłem cicho. Po chwili moje usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Zgodził się! Drzwi ponownie się otworzyły, a przede mną ponownie stanął Sasuke. Miał na sobie czarne jeansy i ciemnoszarą koszulę. Wyglądał seksownie. Zresztą, jak zawsze, jednak teraz było inaczej. Sytuacja była inna. Będę miał go tylko i wyłącznie dla siebie.

   - Możemy iść? – zapytał, tym samym wyrywając mnie z zamyślenia.

   - Tak, jasne. – Uśmiechnąłem się. Uchiha zamknął drzwi na klucz. Przeszliśmy do mojego mieszkania.

   - No, no. Nie wiedziałem, że z ciebie taki kucharz. – Spojrzał na zastawiony stół. – Chyba, że wszystko zamówiłeś?

   - Nie. Sam ugotowałem. Proszę, siadaj. – Wskazałem mu miejsce przy stole. Kiedy je zajął, usiadłem naprzeciw niego.

   - To dobrze, nie przepadam za zamawianym jedzeniem. – Uśmiechnął się lekko.

   - Ja również. – Odwzajemniłem uśmiech.

         Kolacja wigilijna minęła nam na rozmowie o wszystkim i o niczym. Poruszyliśmy wiele tematów, a przy stole spędziliśmy dobrą godzinę.

   - Naprawdę świetnie gotujesz – pochwalił Uchiha, pomagając mi wkładać naczynia do zmywarki.

   - Dzięki. – Uśmiechnąłem się szeroko. Zamknąłem zmywarkę i nastawiłem program. Wyprostowałem się i spojrzałem na Sasuke, a on spojrzał na mnie.

   - Więc… - zaczął dosyć niepewnie. – Co robisz jutro?

   - Jutro? Siedzę w domu. – Wzruszyłem ramionami. – A co?

   - A bo pomyślałem, że mógłbym się odwdzięczyć i zabrać cię do kina. Jest premiera trzeciej części Hobbita.

         Patrzyłem na niego przez chwilę w milczeniu. Jego propozycja brzmiała jak… propozycja randki. No, albo ja tak sobie wmawiałem. Szczerze mówiąc, dzisiejszy wieczór przyniósł mi więcej niż oczekiwałem. Sasuke był inny. Zachowywał się tak… ludzko. W pracy był wymagający, wydawał polecenia i traktował nas jak pracowników, bez wdawania się w zbędne dyskusje. Dzisiaj poznałem go od innej strony. Był miły, rozmowny, śmiał się, żartował. To mi przypomniało o tym, że co roku ostatnie dni przed Świętami cały czas spędza w swoim biurze albo w ogóle nie pojawia się w pracy. Chciałem go o to zapytać, jednak… chyba za wcześnie. Może się okazać, że powód jest bardzo osobisty i Sasuke nie chce o tym rozmawiać. Stwierdziłem więc, że na to pytanie przyjdzie jeszcze czas. Kiedyś.

   - Naruto? – Sasuke pomachał mi dłonią przed oczami, a ja zamrugałem.

   - Wybacz, zamyśliłem się. – W zdenerwowaniu potarłem dłonią kark. – Jasne, chętnie. – Uśmiechnąłem się.

   - Świetnie. – Jego uśmiech był subtelny.

   - No to teges… Napijesz się wina? – Zapytałem, po czym omal nie pacnąłem się dłonią w czoło. Uzumaki, kiedy ty się nauczysz… Uchiha pewnie uzna mnie za dziwaka, wykręci się zmywaniem naczyń albo czymś jeszcze głupszym i zwieje.

   - Chętnie.

         Zdębiałem.

   - Serio?

   - A czemu nie?

   - No to… Chodź do salonu.

         Po chwili obaj siedzieliśmy na kanapie. Otworzyłem czerwone wino i nalałem do kieliszków stojących na małym stoliku. Wziąłem jeden do ręki. Sasuke również wziął swój kieliszek.

   - Wesołych Świąt, Sasuke.

   - Wesołych Świąt, Naruto.

         Stuknęliśmy się kieliszkami, po czym upiliśmy po łyku wina.

   - Świetne – stwierdził Sasuke. Uśmiechnąłem się w odpowiedzi. Między nami zapanowała cisza. Sasuke rozglądał się po salonie, dłużej zatrzymując wzrok na kolorowo ozdobionej choince, a ja obserwowałem go kątem oka. Upiłem jeszcze trochę wina, po czym odstawiłem kieliszek na stolik. Czas na prezent.

   - Zaczekaj chwilę.

         Wstałem z kanapy i poszedłem do sypialni. Na szafce nocnej stała torebka w renifery, w środku której znajdował się prezent. Kubek i perfum obwiązałem czerwoną wstążką. W środku znajdowała się również duża, gorzka czekolada. Wiedziałem, że Sasuke tylko taką jada. Wróciłem do salonu.

   - Proszę. Prezent dla ciebie. – Podałem brunetowi torebkę. Uchiha wstał, wyraźnie zmieszany.

   - Ale, no co ty… Nie trzeba było…

   - Wiem. Ale chciałem ci coś dać. No weź, bo pomyślę, że mnie nie lubisz. – Puściłem mu oczko. Sasuke się zaśmiał, po czym wziął torebkę. – Wesołych Świąt raz jeszcze, Sasuke.

   - Dziękuję. Wesołych, Naruto. – Uśmiechnął się, po czym wyciągnął prezenty. – Świetny kubek! – Ucieszył się. Schował go z powrotem, po czym psiknął perfumami na nadgarstek. – Perfumy również świetne… Nie wiedziałem, że masz taki dobry gust. – Mrugnął do mnie.

   - Kupowałem je z myślą o tobie. – Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. Cieszyłem się, że trafiłem z prezentem.

   - Tylko… ja dla ciebie nic nie mam. – Odstawił torebkę na stolik.

   - Nic nie szkodzi. Skąd mogłeś wiedzieć, że cię zaproszę? Poza tym, jutro zabierasz mnie do kina.

   - Racja. I tak, zabieram cię do kina, ale to odwdzięczenie się za kolację wigilijną. Za prezent mam ochotę odwdzięczyć ci się inaczej. – Zrobił krok w moją stronę, a ja wstrzymałem oddech. Czyżby…?

   - Tak? – Wypuściłem powietrze z cichym świstem. – A w jaki?

   - Powiedzmy, że ten sposób to dla mnie nowość. Jeszcze nigdy nikomu się tak nie odwdzięczałem. I od dawna mam ochotę cię pocałować.

         Nim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, podszedł do mnie jeszcze bliżej. Kciukiem i palcem wskazującym ujął mój podbródek, po czym mnie pocałował.

         Tego wieczoru nie doszło między nami do niczego więcej niż całowanie. Na drugi dzień odnalazłem porzucony na parapecie okna w sypialni telefon i po odblokowaniu go zorientowałem się, że mama dzwoniła dwanaście razy. Czym prędzej do niej oddzwoniłem, żeby się nie martwiła. A po południu przyszedł Sasuke i zabrał mnie do kina.

______________________________

No, znalazłam trochę czasu, żeby wstawić ficka świątecznego. Wybaczcie za trochę niesasukowatego Sasuke XD.

Po kolacji wigilijnej wyjeżdżamy z rodzicami i bratem do rodziny, u której zostanę na kilka dni. Oczywiście, mogłabym obiecać, że będę pisać i tak dalej, i tak dalej.. Ale z doświadczenia wiem, że u Gaby nie mam czasu na pisanie ;). Poza tym, nie wiem, kiedy wrócę do domu. Do Nowego Roku na pewno nie. Mianowicie - kiedy pojawi się rozdział, nie mam pojęcia ;).

No i właśnie, Hobbit - jedziemy z kuzynostwem jutro do kina. A Wy? Lubicie? Oglądaliście?

Yew S. - dziękuję za takie słowa! :* Staram się często dodawać notki, bo wiem, że jeśli zaczęłabym pisać co miesiąc, a notki wstawiać co dwa, to straciłabym wenę do pisania. Muszę pisać w miarę często, żeby wena się nie fochnęła i sobie nie poszła. Ja tego dylematu nie mam - uwielbiam Narutka XD. Co do długości rozdziałów - rozdziały wychodzą mi, jakie wychodzą, bo zawsze, zanim usiądę do pisania, w głowie przez kilka dni układam sobie, co chcę zawrzeć i jak to zawrzeć. Mianowicie w rozdziałach jest to, co sobie wcześniej ustaliłam - nie mniej, nie więcej. Nie chcę wydłużać rozdziałów na siłę, bo wtedy straciłabym ochotę na pisanie. Mam nadzieję, że częste publikowanie notek rekompensuje Ci długość rozdziałów :). Ja też jestem leniwa XD. Jak kiedyś będziesz miała czas i chęci, to możesz mi te błędy wypisać ;).

Patrycja Nowak - wena się przyda, na pewno :). Co do reakcji, mam już zaplanowane, w jaki sposób się dowiedzą i mam nadzieję, że nie zawiodę oczekiwań ;).

Lu - reakcja Sasuke będzie sasukowata :P. Cieszę się, że obie rozmowy wyszły mi dobrze :). Naru dobra żonka, haha XD.

Miki - kochanie, do tego momentu jeszcze trochę czasu :P. A ja właśnie nie mam ochoty na pisanie smutnych opowiadań i uśmiercanie bohaterów, przeszło mi zupełnie :D.

Dangerous Kind - zdradzę Ci, że na Twoje komentarze zawsze czekam najbardziej, bo cieszą mnie one niesamowicie :). Pewnie, że należało mu się bardziej XD. Ale spokojnie, jeszcze mu się dostanie. Taa, głodnemu chleb na myśli XD. A pewnie, że jeszcze sobie Naru podotyka. I nie tylko pod prysznicem. Sakura i Ino to przyjaciółki Naruto i chciały mu pomóc, dlatego tak a nie inaczej :P. Naruto będzie wyprowadzał Sasuke w kagańcu i na smyczy i będzie mu pokazywał, jak zachowują się normalni ludzie XD. Pewnie! Wkleję tam Harry'ego i przeniesie Naru do łóżka Sasuke XD. Taki crossover. 

Genuine - witam Cię na blogu! :* Bardzo mnie cieszy każdy nowy czytelnik :). A tym bardziej cieszę się, że moje opowiadania Ci się spodobały, mimo że nie lubisz ff Naruto :). Następny rozdział ukaże się.. sama nie wiem, kiedy ;). Ja też mam coraz mniej czasu do pisania, w dodatku w styczniu sesja. Czas wolny więc jak najbardziej się przyda. Dzięki :*

Anonimowy - dzięki za tak miły komentarz! :D Powiadomię o zmianie adresu :)

Nao - dzięki za komentarz :)

Basia - dziękuję Ci za kolejny komentarz :*

Kochani! Wszystkim Wam życzę spokojnych, wesołych, radosnych i zdrowych Świąt spędzonych w gronie bliskich osób :*. I wszystkiego sasunarutowego :).